Ναυαγοσωστικη
BULSCA 2019: Απολογισμός Στάθη Αβραμίδη
“O ηγέτης βρίσκει πρώτα το όραμα και μετά τους οπαδούς. Οι οπαδοί βρίσκουν πρώτα έναν ηγέτη με τον οποίον να συμφωνούν και μετά ακολουθούν το όραμα του.” Αυτό πιστεύει ο γκουρού της ηγεσίας, John Maxwell. Λέει επίσης ότι “αν πιστεύει κανείς στο όραμα αλλά όχι στον ηγέτη, αναζητά άλλον ηγέτη για να υπηρετήσει το ίδιο όραμα”. Η Ελληνική αποστολή δεν θα είχε συσταθεί αν δεν είχαν συμβεί μια σειρά αλληλένδετων γεγονότων. Είμαστε το αποτέλεσμα των πράξεων του χθες. Το σενάριο δεν έχει γραφτεί. Μπορούμε να γίνουμε οι συγγραφείς της δικής μας ιστορίας.
Παρακάτω είναι μερικά από όσα θυμάμαι και άλλα που έδρασαν ως καταλύτες για την αποστολή ομάδας Ελλήνων αθλοσωστών σε αγώνες στο εξωτερικό και συγκεκριμένα της Βρετανικής Πανεπιστημιάδας Αθλητικής Ναυαγοσωστικής BULSCA 2019:
2012: Είμαι καλεσμένος σε διεθνές συνέδριο ναυαγοσωστικής του The Lifesaving Foundation στην Ιρλανδία. Μαζί με την Πρόεδρο του International Association of Near-Death Studies, Prof. Holden, παρουσιάζουμε εργασία για επιθανάτιες εμπειρίες θυμάτων πνιγμού. Το Ίδρυμα δεν εκδίδει πρακτικά συνεδρίου και έχουμε μείνει με την εργασία αδημοσίευτη. Μήνες αργότερα, ο διεθνούς φήμης Prof. Joost Bierens, με καλεί να γράψω ένα κεφάλαιο στο μνημειώδες βιβλίο του “Drowning”. Του προτείνω το θέμα αλλά δεν ταιριάζει με το ύφος του βιβλίου. Προτείνω στην Holden να το δημοσιεύσουμε ως βιβλίο. Τυπώνεται το Near-Death Experiences while Drowning από το University of North Texas.
2017: Το βιβλίο μου, βραβεύεται από το Royal Life Saving Society Commonwealth, το δεύτερο μεγαλύτερο εκπαιδευτικό οργανισμό στον κόσμο που τελεί υπό την αιγίδα της Βασίλισσας Ελισάβετ ΙΙ. Για την απονομή, πηγαίνω στο Βρετανικό Πρωτάθλημα Αθλητικής Ναυαγοσωστικής στο Leeds. Και επειδή θέλω να είμαι χρήσιμος και να αποκτήσω εμπειρίες, συμμετέχω ως “θύμα” στο SERC ξηράς. Εκεί γνωρίζω τον κριτή Felix Ng. Πρόθυμος να απαντήσει στις ατελείωτες ερωτήσεις μου, αναφέρει ότι συμμετέχει στην διοργάνωση της Βρετανικής Πανεπιστημιάδας Αθλητικής Ναυαγοσωστικής. “Μπορούν να αγωνιστούν μη-Βρετανοί φοιτητές;” αναρωτιέμαι. “Νομίζω πως ναι”, απαντάει. Αυτή την πληροφορία την ξεχνάω για καιρό.
24/7/2019: Η ΕΟΥΔΑ μου στέλνει επιστολή που συνέταξε δικηγόρος. Η ομοσπονδία που υπηρέτησα άμισθα από το 2011 με αγάπη και μεράκι, έβαλε δικηγόρο για να μου γράψει επιστολή! “Κατόπιν νεωτέρων εξελίξεων και τεχνικών προβλημάτων [..] αναστέλλει το 4ο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Αθλητικής Ναυαγοσωστικής και […] αποποιείται των δραστηριοτήτων σας σχετικά με την αθλητική ναυαγοσωστική” (αρ. πρωτ. 7268/24-7-2018). Ο πατέρας μου με συμβουλεύει: “Αφού σε έδιωξαν, δραστηριοποιήσου στο πανεπιστήμιο. Εκεί οι συνάδελφοι αναγνωρίζουν τις προσπάθειές σου, καταλαβαίνουν το όραμά σου και θα σε βοηθήσουν να κάνεις έργο χωρίς εμπόδια”. Δυσκολεύομαι να αποδεχτώ την εναλλακτική και δίνω ευκαιρίες.
20/11/2018: Η ΕΟΥΔΑ στέλνει επιστολή στον Πρόεδρο της Ένωσης Σχολών Ναυαγοσωστικής Ελλάδας, Μάριο Μυρωνάκη, στην οποία εκφράζει “απορία, έκπληξη και αγανάκτηση” για τις ενέργειές μου σχετικά με την αθλητική ναυαγοσωστική και μου συστήνει “ψυχραιμία και να μην πέφτω στις παγίδες που μου στήνουν” (αρ. πρωτ. 7352/20-11-2018). Δεν με ενδιαφέρει τι ώθησε τη σύνταξη των 2 επιστολών. Με νοιάζει ότι ένιωσα “ξένο σώμα” και απροθυμία να υπηρετώ πλέον την αθλητική ναυαγοσωστική προσφέροντας αίμα (πόσες και πόσες αιμοδοσίες για να δικαιούμαι αδείας ώστε να απουσιάζω από την εργασία και να υπηρετώ το άθλημα!), χρόνο, ιδρώτα, χρήματα και ενέργεια υπό την ίδια ομπρέλα. Δικά μου, της οικογενείας μου και των αγνών εθελοντών που πίστεψαν στο όραμά μου. Το άθλημα κινδυνεύει να αφανιστεί, αφού από τον Οκτώβριο του 2017 δεν υπάρχει πρωτάθλημα και από τον Ιούλιο του 2018 δεν υπάρχει φορέας για να το τρέξει. Κάτι πρέπει να κάνω για να κρατήσω την “κόρη” μου ζωντανή. Επιστρέφοντας στο σπίτι με το φοιτητή μου Εφραίμ Χαλκιά από το ΤΕΦΑΑ, λέει: “γιατί δεν κάνεις κάτι στο πανεπιστήμιο;” Θυμάμαι την ιδέα του πατέρα μου και την συζήτηση με τον Felix. Αποφάσισα να μην τοποθετήσω ξανά την σκάλα για την εξύψωση του αθλήματος σε λάθος τοίχο.
26/10/2018: Αρχίζω να ενώνω τις κουκκίδες. Ξεκινάω επαφές με την οργανωτική επιτροπή του BULSCA. Μετά από αλληλογραφία, εγκρίνουν τη συμμετοχή μας. Στις 29/11/2018 ο Πρόεδρος του BULSCA, Jared Wray προσκαλεί επίσημα την ομάδα με email προς τον Διευθυντή Τομέα Υγρού Στίβου, Αργύρη Τουμπέκη.
28/12/2018: Ο Τομέας Υγρού Στίβου εγκρίνει τη συμμετοχή του ΤΕΦΑΑ Αθηνών στη Βρετανική Πανεπιστημιάδα Αθλητικής Ναυαγοσωστικής. Στέλνω εμέιλ στους φοιτητές μου και το ενδιαφέρον τους ξεπερνά κάθε προσδοκία. Αστραπιαία συμπληρώνεται η απαραίτητη δωδεκάδα φοιτητών. Ξεκινούν οι προπονήσεις 3 φορές την εβδομάδα. Ξεκινούν οι προκλήσεις. Κατάφερα να συγκρατήσω με ένα πρόχειρο ημερολόγιο ορισμένα περιστατικά.
Προπονήσεις: Την ώρα της προπόνησης ρώτησα: “Φλουρή, τι κάνεις τα Χριστούγεννα; Φλουρής: “Δάσκαλε, προσπαθούν να με βάλουν μέσα στη βασιλόπιτα αλλά δεν χωράω!” Την ώρα που κάναμε εικονικά σενάρια SERC, η Εμμανουέλα Κάρδαρη αισθάνθηκε αδιαθεσία και είχε τάση για λιποθυμία. Αν δεν ήταν κοντά στον πάγκο θα είχε πέσει κάτω. Την πλησιάσαμε με τον Γιάννη Χαλκιαδάκη. Αρχικά νόμιζα ότι αστειεύονταν. Τι είχε συμβεί; Έχει αναιμία και όλη την ημέρα μέχρι τις 2μμ, είχε φάει μόνο ένα τοστ. Την ξαπλώσαμε με τα πόδια ψηλά. “Εχω ζάχαρη στην τσάντα μου και νερό”, μας είπε. Της τα φέραμε. Μόλις τα κατάπιε, συνήλθε. Δεν είχε προλάβει να φάει. Το ίδιο βράδυ, συναντήθηκα με τον Διευθυντή Υγρού Στίβου, Αργύρη Τουμπέκη, για ενημέρωση γύρω από την Ελληνική και Βρετανική Πανεπιστημιάδα. “Μην τους κουράζεις πολύ. Είναι απροπόνητοι. Ζήτησε και ένα πιστοποιητικό γιατρού”, με συμβούλεψε. Έτσι προστέθηκε στον κατάλογο με όσα πρέπει να γίνουν και αυτό. Ψάχνουμε για ρούχα. Μπλούζες, σκουφάκια και φόρμες. Ο φοιτητής Γιώργος Γάγκος θα τακτοποιήσει τα σκουφάκια. Είναι ακριβά και πρέπει να τυπωθούν 50. Θα πληρώσω 50, θα αγοράσουν οι φετινοί φοιτητές το δικό τους και τα υπόλοιπα θα αγοραστούν από τους φοιτητές των επόμενων ετών. Έτσι θα πέσει το κόστος ανά τεμάχιο. Ο συνάδελφος Αντρέας Κωλέττης, μου σύστησε κατάστημα με φτηνές φόρμες. Η πανεπιστημιακή ομάδα που θα αντιπροσωπεύσει την Ελλάδα στο εξωτερικό, πρέπει να είναι όμορφη στην επίσημη πρώτη της διεθνή συμμετοχή. Οι φοιτητές μου περιμένουν τα ρούχα πως και πως. Στην προπόνηση ο Δημήτρης μου είπε: “Στάθη αν θέλεις να μάθουμε να πετάμε καλά το σκοινί, πρέπει να μας προπονείς στον … Σχοινιά!” Μια άλλη φορά, είπε: “Στάθη διάβασα περιοδικά με τον Λούκι Λουκ. Έχω μάθει να πετάω το σκοινί σαν λάσο!” Μια μέρα, ο Δημήτρης μου είπε: “Θέλω πρόγραμμα άσκησης by Dr. Stathis Avramidis για να γυμναστώ περισσότερο”. Έστειλα σε όλη την ομάδα ένα στοιχειώδες πρόγραμμα ενδυνάμωσης.
8.2.2019: Σάββατο 12-2μμ. Στην προπόνηση ήρθε ο Δημήτρης Πανταζής και ο Γιάννης Χαλκιαδάκης. Οι υπόλοιποι αθλητές δούλευαν ή διάβαζαν για την εξεταστική. Είπα ότι θα κλείσω τα εισιτήρια για το λεωφορείο αλλά δεν κατάφερα ούτε αυτή την εβδομάδα. Η ημέρα γεμίζει με πολλές μικρές υποχρεώσεις. Άρχισαν οι εγγραφές του 2ου εξαμήνου για το μάθημα της εφαρμοσμένης ναυαγοσωστικής. Επιμελήθηκα το τεύχος Ιανουαρίου του Αθλοσώστη. Πρέπει να διατηρηθεί η υψηλή ποιότητά του. Τηλεφώνησα στον αδελφό Γιάννη Σαλογιάννη για να μου πει πως μπορούμε να τυπώσουμε μπάνερ για τις απονομές μεταλλίων των Ελληνικών πανεπιστημιακών αγώνων. Η όλη τροπή πραγμάτων με το θέμα αυτό, με έχει θλίψει. Πρέπει να βρω λύση για να μην πεθάνει το άθλημα.
11.2.2019: Πρωινό ξύπνημα 6πμ. Για να πάω νωρίς στο ΚΕΕΛΠΝΟ, να φύγω νωρίτερα και να πάω έγκαιρα στην προπόνηση με τους φοιτητές. Επειδή είναι ακόμα νύχτα, θυμήθηκα τα πρωινά ξυπνήματα της οικογενείας μου όταν πηγαίναμε κολύμβηση και πόλο. Δύσκολο το ξύπνημα. Απαραίτητο αν θέλεις να φτάσεις σε απόσταση κομμένης ανάσας από το όνειρο. Αυτό που αν δεν πετύχεις, είναι σαν να σου στερεί κάποιος το οξυγόνο της υπάρξεώς σου. Σαν να σου κρατάει κλειστή τη χούφτα του χεριού και δεν σε αφήνει να την ανοίξεις για να μοιραστείς με τον κόσμο το τάλαντο που σου δόθηκε. Ο πατέρας μου τέτοια ώρα είναι πάντα ξύπνιος στο σπίτι του. Μεγάλο στήριγμα να υπάρχει φως. Να ακούσεις από κάποιον δικό σου “καλημέρα” μέσα στην νύχτα. Μια διαφήμιση του Michael Phelps λέει: “Είναι αυτά που κάνεις στο σκοτάδι που σε φέρνουν στο φως!” Την ημέρα που έστειλα το προσχέδιο στης φόρμας στους αθλητές μου, πήρε φωτιά το πληκτρολόγιο. Αρκετοί έσπευσαν να εκφράσουν την δημιουργικότητά τους. “Μην κάνετε στυλιστικές προτάσεις. Καλύτερα να ερχόσαστε περισσότερες προπονήσεις!” Στην επόμενη προπόνηση, ο αριθμός όσων παραβρέθηκαν ήταν 8/12. Το μήνυμα είχε ληφθεί!
13.2.2019: Προπόνηση ήρθαν οι αδελφές Κάρδαρη, Δημήτρης, Φλουρής, Ελευθερία, Γιάννης, Ιάκωβος, Γιώργος. Ενώ ξεκουραζόμασταν από μια κούρσα 100 Ρυμούλκησης Ανδρεικέλου με Πέδιλα με 100% ένταση, ξαφνικά στη μέση της πισίνας άρχισαν να πετάγονται πίδακες νερού στην υπερχείλιση. Ο Ιάκωβος φώναξε “τζαγκούζι!” Ο Δημήτρης που το είχε ξαναδεί χαμογέλασε. Του είπα: “Ναι, θα μπορούσες να το πεις και έτσι, αν το νερό της πισίνας ήταν ζεστό. Μάλλον όμως είναι τζα-μπούζι!”
18.2.2019: Μιχάλης Σουσούνης: “Δάσκαλε πρέπει να πάρουμε πέδιλα. Θα σου δείξω τι βρήκα για να αρρωστήσεις. Θα κάνουμε διαστημικούς χρόνους. Αλλά δεν έχω λεφτά. Κοστίζουν 550 ευρώ. Με έκπτωση 400. Εσύ τι νούμερο φοράς για να τα αγόραζα και μετά τους αγώνες να σου τα πούλαγα;” Στάθης: “46-47.” Μιχάλης: “Α καλά εσύ είσαι Μέγαρα – Σαλαμίνα απόσταση!”
19.2.2019: Επειδή ο Γιάννης ήταν άρρωστος δεν έπεσε στο νερό. Του λέω: “Κάνε κοιλιακούς, ραχιαίους και κάμψεις”. ΓΧ: “Εντάξει”. Πήρε μια μπάλα και έκανε κάμψεις. Η Εμμανουέλα που δεν μπορούσε να κολυμπήσει λόγω αδιαθεσίας, πήρε ένα “μακαρόνι” και άρχισε να τον μαστιγώνει. “Είμαι αθλοσώστης. Βάρα με. Το αξίζω!” της φώναξε γελώντας.
22.2.2019: Δημήτρης, Ελευθερία, Εφραίμ, Καλυψώ, Γιώργος, Φλουρής, και Χρήστος Χριστόπουλος. Πρώτη πρωινή προπόνηση 7-9πμ. Έπρεπε να ξυπνήσουμε 5πμ. Εγώ δεν κατάφερα να κοιμηθώ αρκετά το βράδυ. Με πόναγε το δηλητήριο μιας μέλισσας που με είχε τσιμπήσει το προηγούμενο μεσημέρι στο ΚΕΕΛΠΝΟ. Αναλογιζόμουν διάφορα “κεντριά” που με τσίμπησαν πρόσφατα αλλά δεν με έριξαν. Το πρωί ευτυχώς που με ξύπνησε ο πατέρας μου. Ο γηραιότερος Έλληνας αθλοσώστης, βοηθάει ακόμα και όταν δεν αγωνίζεται. Πήγα στα Έβερεστ Κορωπίου να πάρω τον Εφραίμ. Φτάσαμε στο κολυμβητήριο νύχτα. Όσοι ήρθαν ήταν χαρούμενοι. Όταν έχεις όραμα, ανιδιοτέλεια και ξεκάθαρους στόχους, η ομάδα δένει και φέρνει αποτελέσματα. Βιντεοσκόπησα σχόλια. Η Καλυψώ δήλωσε περήφανη που θα συμμετάσχει στους αγώνες. Η Ελευθερία είπε ότι το πρωινό ξύπνημα δεν ήταν δύσκολο, επειδή ως κολυμβήτρια έχει μάθει να ξυπνάει νωρίς. Ο Δημήτρης είπε ότι είναι έτοιμος για όλα για να ζήσει αυτή την εμπειρία. Ο Φλουρής θέλει να ζήσει την εμπειρία για να μεταδώσει το άθλημα στην Κύπρο σε σωματειακό και πανεπιστημιακό επίπεδο. Κάναμε πολλά αγωνίσματα και για 1η φορά τα 100μ Μεταφοράς Ανδρεικέλου με Πέδιλα. Άρεσε πολύ σε όλους. Η καλύτερη προπόνηση μέχρι σήμερα. Με 100 τέτοιες, θα φέρναμε μετάλλια.
15.3.2019: Παρ πρωί 7-9πμ. Ελευθερία, Καλυψώ, Χρήστος, Ιάκωβος, Γιώργος, Δημήτρης, και 8.15πμ έρχεται ο Μιχάλης. Σήμερα συνέβησαν δύο ενδιαφέροντα περιστατικά. Το πρώτο περιστατικό αφορά τον Χρήστο Κρίνο. Σε προηγούμενες προπονήσεις ο Χρήστος είχε εκδηλώσει αδυναμία να έρχεται 2 φορές την εβδομάδα. Την Παρασκευή έχει υποχρέωση με το πανεπιστήμιο. Και έτσι αντί να έρχεται τουλάχιστον 1 ώρα, δεν ερχόταν καθόλου. Του είχα πει: “από το να χάσεις την πρωινή προπόνηση της Παρασκευής, να έρχεσαι 1 ώρα. Ή πες μου να έρχομαι νωρίτερα για να συμπληρώσεις 2ωρο.” “Όχι, θα έρχομαι 1 ώρα για να μην ξυπνάς νωρίς. Είναι δύσκολο το πρωινό”. Σήμερα το πρωί, ξυπνάω 5πμ για να πάω στην πισίνα. Τα φώτα αναμμένα. “Θα είναι η καθαρίστρια”, σκέφτομαι. Όντως. Αλλά στο βάθος βλέπω έναν μοναχικό κολυμβητή. Είναι ο Χρήστος. Συγκινήθηκα. Τον πλησίασα και του λέω: “Κάποτε πήγα να διδάξω ΚΑΡΠΑ στην κατασκήνωση Χριστιανούπολη. Είχα απλώσει τις κούκλες στο έδαφος. Έκαναν φασαρία και τους είπα: ‘Δεν μπορώ να καλύψω τις φωνές σας με την δική μου. Έχει κλείσει ο λαιμός μου. Κάντε ησυχία’. Αργότερα στο φαγητό, ήρθε ένα αγοράκι 8 ετών. ‘Κύριε, πάρτε μια καραμέλα για το λαιμό σας. Δεν θα μου την στερήσετε. Έχω κι άλλες’. Δάκρυσα. Τον έβλεπα από μακριά να μαζεύει το σερβίτσιο του. Υπάρχει ελπίδα, σκέφτηκα. Ε λοιπόν Χρήστο, σήμερα που σε είδα να κολυμπάς και ξέρω ότι ξύπνησες νωρίς για να συμπληρώσεις 2 ώρες προπόνησης, σκέφτηκα το ίδιο. Μου έδωσες μεγάλη χαρά. Κόλλα πέντε!” “Χαίρομαι για αυτό”, απάντησε χαμογελαστός. Αργότερα όταν έφευγε, είπε “πολύ καλή η πρωινή προπόνηση. Θα την επαναλάβω. Αξίζει τον κόπο”. Λυπάμαι που τελικά δεν είχαμε στην Ουαλία τον Χρήστο. Έλειψε σε όλους.
Το δεύτερο περιστατικό είχε πρωταγωνιστή τον Μιχαήλ Σουσούνη. Είναι ο τελευταίος που οφείλει να κάνει μια “δήλωση” στην κάμερα για να φτιάξω το βίντεο πριν τους αγώνες. “Δάσκαλε δεν θέλω. Δεν μου αρέσει να βγαίνω στην κάμερα. Θέλω να κάνω έργα”. “Σε παρακαλώ, κάνε το γιατί δεν γίνεται να απουσιάζει ένας αθλητής ενώ οι άλλοι το έχουν κάνει”. “Μην με φέρνεις στο φιλότιμο. Στο έχω πει. Το κάνεις συνέχεια. Ή θα κάνω 100μ Ρυμούλκηση Ανδρεικέλου με Πέδιλα με χρονόμετρο ή το βίντεο. Διάλεξε”. “Θα κάνεις και τα δύο. Ήρθες στην προπόνηση καθυστερημένα, έχεις κάνει μόνο ζέσταμα, όλη την εβδομάδα δεν ήρθες, σε έχω βοηθήσει όσο κανένα άλλο αθλητή και τώρα κάνουμε παζάρια;” Αφού λοιπόν έγραψε την φράση στην κάμερα, (έγινε με δυσκολία και δεν είχε επιτυχία τελικά), ζήτησα να χρονομετρηθεί. Αρνήθηκε. “Σου είπα ένα από τα δύο θα κάνω”. “Αν δεν μπορείς να κάνεις αυτά που πρέπει και διαπραγματευόμαστε συνέχεια, μην ξαναέρθεις. Δεν μπορώ να σε παρακαλάω συνέχεια”, του λέω σε έντονο ύφος και απομακρύνομαι για να μαζέψω τον εξοπλισμό. Μάλλον αισθάνθηκε ότι παρατράβηξε το σκοινί. Το ίδιο βράδυ, κοίταξα την ταινία “Coach Carter” που είναι βασισμένη σε αληθινή ιστορία, για να διδαχθώ το τρόπο που χρησιμοποίησε ο προπονητής για να αντιμετωπίσει ταλαντούχους αθλητές όταν δημιούργησαν παρόμοια προβλήματα. Ελπίζω να έχω την ίδια επιτυχία με αυτόν, κατ’ επέκταση ο Μιχάλης και η υπόλοιπη ομάδα μου στο σύνολό της. Όπως φάνηκε εκ των υστέρων, ο Μιχάλης προσαρμόστηκε πλήρως, και έγινε η “ψυχή” της αποστολής με το χιούμορ του, ενώ στις ακυρώσεις της ομάδας πάντα είχε ένα καλό λόγο για να μας ενθαρρύνει. Όταν μετά την επιστροφή στην Ελλάδα εξέφρασε έντονη την επιθυμία να συμμετάσχει του χρόνου, βοηθώντας την ομάδα προπονητικά, ένιωσα τεράστια δικαίωση και χαρά για αυτό τον αθλητή. Έχει να δώσει πολλά. Χαίρομαι που πίστεψα σε αυτόν από την αρχή.
19.3.2019: Τρίτη 3-5μμ. Ο Γιάννης Χαλκιαδάκης παραπονείται ότι οι ομάδες δεν είναι κατανεμημένες σωστά και έτσι δεν έχουν όλοι την ευκαιρία να αγωνιστούν σε κάτι που να τους ικανοποιεί. “Αν δεν αγωνιστώ σε αρκετά αγωνίσματα το Σάββατο, ποιος ο λόγος να έρθω και να πληρώσω 37 λίρες;” “Κατανοώ την δυσαρέσκεια όσων παραπονιέστε. Αυτό μου δείχνει πόσο σοβαρά έχετε πάρει την συμμετοχή σας στην διοργάνωση. Τέτοιους φοιτητές-αθλητές θέλω. Το ποσόν είναι λογικό για τον αριθμό αγωνισμάτων. Στις περισσότερες διοργανώσεις ανεξαρτήτου επιπέδου, οι αθλητές αγωνίζονται σε 1-3 αγωνίσματα. Ο φοιτητής με τις λιγότερες συμμετοχές σε αυτή την διοργάνωση θα συμμετάσχει σε τουλάχιστον 7 αγωνίσματα”. Το βράδυ, παρακάλεσα τον Αντιπρόεδρο του BULSCA, Tom Sharp, να δεχθεί την εκ νέου υποβολή ομάδων ώστε την Κυριακή να κατανείμω διαφορετικά τους 12 αθλητές μου σε 3 τετράδες αθλητών με βάση τις ικανότητες, τον βαθμό προετοιμασίας και ομοιογένειάς τους. Ο σωστός ηγέτης, ανεβαίνει πρώτος στο πιο ψηλό δέντρο. Κοιτάει μακριά, κατεβαίνει και φωνάζει στην ομάδα του: “Λάθος δάσος”.
22.3.2019: Παρ πρωί 7-9πμ. Παίρνω συνεντεύξεις. Όλοι δηλώνουν χαρούμενοι και ανυπομονούν. Λέω στην Ελευθερία: “Σε παρακαλώ βγάλε το σκουλαρίκι από την μύτη”. “Δεν το βγάζω, είναι το φετίχ μου. Λαμβάνω την ευθύνη αν μου συμβεί κάτι. Δεν μπορώ να το βγάζω και να το ξαναβγάζω, γιατί θα κλείσει η τρύπα”. “Για λόγους ασφαλείας, πρέπει να το αφαιρέσεις. Είμαι ο προπονητής και έχω ευθύνη για την ασφάλειά σου. Αν σου συμβεί κάτι, εγώ θα είμαι υπεύθυνος”. “Δεν το βγάζω. Μπορώ να αποχωρήσω από την προπόνηση;” “Μπορείς”. Αποχωρεί. Της στέλνω τις οδηγίες του BULSCA Competition Manual: “Any jewellery that may pose a risk to any competitors, spectators, actors, or officials must be removed. Failure of a competitor to remove such jewellery may result in disqualification; the Referee’s decision is final and not subject to appear (DQ 104)”. Από εκείνη την ημέρα, η Ελευθερία ερχόταν στις προπονήσεις σαν πραγματική κυρία. Δεν δημιουργήθηκε ξανά ένταση. Κατάλαβε ότι ήθελα το καλό της. Από την αρχή πίστεψα στις αρετές της. Και δεν έκανα λάθος.
23.3.2019: Στην προπόνηση κάναμε SERC πισίνας. Για να αυξήσουμε τον αριθμό των θυμάτων, έβαλα και την μητέρα μου Ιωσηφίνα να συμμετάσχει, που έως εκείνη την ώρα μας παρακολουθούσε από την κερκίδα. Όταν είπα στον Γιάννη, “στην πνιγμονή έπρεπε να την χτυπήσεις πιο καλά στην πλάτη και να την κρατάς από τη μέση για να μη σου φύγει μπροστά”, απάντησε: “δεν το έκανα κανονικά για να μην την πονέσω επειδή είναι η μητέρα σου”. Ο Εφραίμ, φώναξε: “ρε αθεόφοβε, και την μητέρα σου έβαλες στα σενάρια;” “Η οικογένεια Αβραμίδη στηρίζει”, απάντησα.
24.3.2019: Πήγα στην παράσταση “Peter Panic” του Μάρκου Σεφερλή. Λυπήθηκε για τις εξελίξεις με την ΕΟΥΔΑ. Χάρηκε όταν είπα ότι ομάδα Ελλήνων φοιτητών θα συμμετάσχει σε αγώνες εκτός συνόρων. Ευχήθηκε καλή επιτυχία.
25.3.2019: Εθνική επέτειος. Πήγαμε για προπόνηση SERC στεριάς στο πανεπιστήμιο. Όταν παρκάρισα έξω από την πισίνα, πάνω από την Σχολή περνούσαν αεροπλάνα και ελικόπτερα με κατεύθυνση την παρέλαση στο Σύνταγμα. Ο φύλακας μου λέει: “Ακόμα και σήμερα που είναι αργία προπονείστε; Καλή επιτυχία στην Αγγλία”. “Οι προγονοί μας θυσίασαν τη ζωή τους για να είμαστε ελεύθεροι σήμερα. Αξίζει να θυσιάσουμε μια ημέρα για να κάνουμε κι εμείς κάτι καλό για την Ελλάδα”, είπα. Παραβρέθηκαν οι 7/12 φοιτητές της αποστολής. Παρέδωσα τη σημαία του ΤΕΦΑΑ Αθήνας στο Γιάννη Χαλκιαδάκη (αρχηγό αποστολής φοιτητών που θα ταξιδέψουν χωρίς εμένα), με την “εντολή” να την τιμήσει με την παρουσία της ομάδας. Τίμησε την εμπιστοσύνη μου.
Πάντα πρόθυμοι να βοηθήσουν την ομάδα. Τους ευχαριστώ πολύ.
26.3.2019: Ήρθαν οι 11 από τους 12 αθλητές και η φωτογράφος Κατερίνα Καλέμη. Μόνο η Καλυψώ έλειπε και ο Γιώργος έφυγε νωρίτερα. Κάναμε σενάρια νερού και το αγώνισμα “4χ50 κολύμπι και 50 ρυμούλκηση”. Ευχάριστο κλίμα. Ακόμα και ο Μιχάλης που ήρθε μετά από 3 εβδομάδες απουσίας, ήταν ευδιάθετος και πρόθυμος να φωτογραφηθεί και να συμμετέχει στα σενάρια. Κάποια στιγμή διαπληκτίστηκε με την Ελευθερία και εκείνη του απάντησε με τρόπο που δεν του άρεσε. “Ωραίο στόμα έχεις”, της είπε ειρωνικά. “Και που να το δεις με κραγιόν”, του απάντησε εκείνη ξεκαρδισμένη στα γέλια. “Αν είχαμε κάνει 50 τέτοιες προπονήσεις, θα πηγαίναμε στην Αγγλία με αναβαθμισμένες προσδοκίες”, είπα. Ο Δημήτρης μου λέει: “Στάθη τις μπλούζες BULSCA δεν της πήραμε. Δεν θα μας τις δώσεις;” (ουδέν σχόλιο).
27.3.2019: Τρία άσχημα νέα. Ο Μιχάλης Σουσούνης δεν έχει παραλάβει ακόμα τα πέδιλα που κόστισαν 400 ευρώ, να προπονηθεί και να αγωνιστεί. Ζητάμε από τον Ρώσο προμηθευτή είτε να έρθουν μέχρι την Παρασκευή είτε τα χρήματα πίσω. Ο Γιώργος Γάγκος δεν έχει παραλάβει τα σκουφάκια από τον δικό του προμηθευτή, έχοντας ξεπεράσει το deadline. Κατά αίτημα της ομάδας, ρωτάω τους διοργανωτές αν θα έχουν τα δωμάτια σεντόνια και μου απαντούν ότι δεν υπάρχουν καν κρεβάτια! Στρώματα γυμναστηρίου υπάρχουν … όταν υπάρχουν. Άλλοι ξεκαρδίζονται στο viber στα γέλια, άλλοι σκέφτονται εναλλακτικές (hostel αλλά είναι ακριβό τελευταία στιγμή, ή υπνόσακο αλλά δεν έχουμε χώρο στις αποσκευές). Για να τους ενθαρρύνω, τους στέλνω μια ειδοποίηση. “Το 2017 επισκέφτηκα το International Swimming Hall of Fame. Το πρώτο βράδυ χρειάστηκε να κοιμηθώ έξω από το μουσείο, γιατί έφτασα αργά και δεν είχα χρήματα για ξενοδοχείο. Και τον υπόλοιπο μήνα κοιμήθηκα σε ένα καναπέ μέσα στο μουσείο. Όταν αισθάνεσαι ότι αν δεν πετύχεις το όνειρό σου, είναι σαν να σου στερούν το οξυγόνο, τότε μόνο θα τα καταφέρεις!” H Εμμανουέλα έχει πρόβλημα με την πλάτη της. Πάω να πάρω την φωτογραφική μηχανή του καλού συνάδελφου Νίκου Τσόλτου, από το κολυμβητήριο στα Βοτσαλάκια. Θα την είχε η γυναίκα του. Αρρωσταίνει το παιδί της και φεύγει για το σπίτι. Ξαναπηγαίνω άλλη μέρα στο κολυμβητήριο. Πόσο χρήσιμη αποδείχθηκε αυτή η κάμερα!
Πέμπτη 28.3.2019: Ήρθαν τα σκουφάκια. Τα βατραχοπέδιλα του Μιχάλη όχι. Ο προμηθευτής λέει: “γιατί έχει πιάσει τόση ανυπομονησία τον πελάτη; Τα πέδιλα θα έρθουν το Σάββατο”. Λέω του Μιχάλη. “Πες του βλάκα, ότι το Σάββατο που θα έρθουν τα πέδιλα σου στην Ελλάδα εσύ θα είσαι στην Αγγλία. Για αυτό αγχωνόμαστε”. Πάω να πάρω μικρόφωνο για την κάμερα ώστε να έχουμε καλό ήχο. “Είναι πολύ σπάνιο το μικρόφωνο και δεν κυκλοφορεί”, μου λένε.
Παρασκευή 29.3.2019: Λαμβάνω χθεσινό εμέιλ του Χρήστου Κρίνου. “Στάθη καλησπέρα, Ανέβασα σήμερα 40 πυρετό και γενικότερα νιώθω πολύ άσχημα. Το ξέρω ότι είναι τελευταία στιγμή αλλά δεν θα μπορέσω να υποστηρίξω το συγκεκριμένο ταξίδι στην κατάσταση που είμαι και δεν με αφήνουν και οι γονείς μου να ταξιδέψω έτσι. Συγνώμη που ενημερώνω τελευταία στιγμή αλλά τώρα έγιναν όλα αυτά. Καλό βράδυ.” Πρέπει να διαχειριστώ μια σοβαρότατη κρίση. Στέλνω εμέιλ στον Χρήστο και σε Πρόεδρο, Αντιπρόεδρο της Οργανωτικής Επιτροπής. Απαντούν αστραπιαία και αντικαθιστούμε τον Χρήστο με εμένα και άλλους αθλητές στις σκυτάλες.
30.3.2019: Το ταξίδι ήταν ξεκαρδιστικά αστείο. Στο αεροδρόμιο έπρεπε οι 2 βαλίτσες ορισμένων να γίνουν μια. Έτσι ο Γιώργος μετέτρεψε τον υπνόσακό του σε φούστα. Τυλίχτηκε σαν πίτα από σουβλάκι με το sleeping bag του. Λεωφορείο. Εστία (εκκλησία) ύπνος στο πάτωμα. Όπως φάνηκε, ήμουν ο μόνος που δεν πήρα μαζί μου υπνόσακο. Σκέφτηκα ότι η μητέρα μου κοιμόταν στο πεζοδρόμιο όταν συνόδευσε κάποτε την αδελφή μου στη Θεσσαλονίκη στο Πανελλήνιο Κολύμβησης. Το πάτωμα ήταν κρύο και σκληρό. Το βράδυ ένιωσα κάτι ζεστό να απλώνεται πάνω μου. Ο Εφραίμ με σκέπασε με την κουβέρτα του. Συγκινήθηκα. “Αξίζει τον κόπο όλη αυτή η κούραση, όταν πασχίζω για τέτοια παιδιά”, σκέφτηκα. Υπερένταση της 2ης ομάδας. Ξυπνήσαμε την 1η ομάδα από τον θόρυβο. Στο τέλος αναγκάστηκα να φωνάξω σε έντονο ύφος για να σωπάσουν και να κοιμηθούν όλοι.
31.3.2019: Ημέρα 1. Μεγάλη ημέρα. Από που να αρχίσεις και που να τελειώσεις. Ας αρχίσουμε από την αρχή. Καθυστερούμε την διοργάνωση γιατί τα κορίτσια βλέπουν στα χαρτιά ότι αγωνίζονται με αγόρια. Η Καλυψώ διαμαρτύρεται. Πάω να δω τι έχει γίνει με τον επικεφαλής. Μου εξηγεί ότι επειδή στην 6άδα έχει 2 αγόρια, θεωρείται βαθμολογικά ως ομάδα “αγοριών”. Καλυψώ: “δεν γίνεται να αλλάξει;” Μιλάμε. Πάω γραμματεία. Καθυστερούμε την διοργάνωση 20 λεπτά. Όλοι πρόθυμοι. Τελικά αγωνίζονται ως “individuals” με κορίτσια, απλά η βαθμολογία τους δεν καταχωρείτε στην γενική βαθμολογία της ομάδας. Τους το εξηγώ. Ανακουφίζονται και ευχαριστιούνται. Ξεκινάμε με πρώτο αγώνισμα. Παίρνουμε 3η θέση στα 4×10 σχοινί. Καλή αρχή. Αγωνίστηκα στη θέση του Κρίνου.
Βλέπω σε όλους διάθεση αλληλοβοήθειας που με συγκινεί. Εφραίμ, Ιάκωβος, Κατερίνα, φωτογραφίζουν. Καλυψώ και Μιχάλης δανείζουν σαμπουάν. Ο Γιώργος δίνει νερό σε συναθλητή. Φλουρής και Δημήτρης φέρνουν Έλληνες φιλάθλους να μας παρακολουθήσουν. Η Διονυσία κάνει μασάζ στο πόδι της Καλυψούς που “έχει μπετώσει, έχει τσιμεντώσει” όπως λέει και δεν ξέρει αν θα βγάλει την επόμενη κούρσα από τον πόνο, αλλά θέλει να βοηθήσει την ομάδα). Ο Μιχάλης λέει: “δάσκαλε δεν πειράζει που δεν διακριθήκαμε. Η συμμετοχή έχει σημασία”. Η Καλυψώ αγωνίζεται αδιάθετη με παυσίπονα μετά από κάθε κούρσα. Η Εμμανουέλα έχει πρόβλημα στην πλάτη με σπονδυλική στήλη και κοιμήθηκε στο πάτωμα. Σε μια σκυτάλη ακυρωθήκαμε γιατί δεν είχα βάλει τους αθλητές στην σωστή σειρά (2 άντρες, 2 γυναίκες). Είχαμε βγει 4οι με διαφορά 1.5 δευτερολέπτου από τον 3ο. Τους πήρα στον λαιμό μου. “Δεν μπορώ να προσποιηθώ ότι δεν το ήξερα. Μου το έστειλαν ως ειδοποίηση στο fb. Αλλά πάνω στο τρέξιμο της προετοιμασίας το ξέχασα να το περάσω στην λίστα με τα αγωνίσματα. Μπορώ να πω ότι δεν το ήξερα όπως άλλα πράγματα που όντως δεν ήξερα οργανωτικά. Δεν το λέω και δεν θέλω να κρυφτώ. Σας ζητώ συγγνώμη. Αισθάνομαι σαν το Φάνη Γκέκα στο Μουντιάλ που έχασε το πέναλτι και πήρε στο λαιμό του όλη την ομάδα”, είπα στην Καλυψώ και την Ελευθερία που είναι μπροστά μου φανερά κουρασμένες από την προσπάθεια που κατέβαλλαν και με αίσθημα ματαίωσης αφού δεν έφταιγαν εκείνες. Μιχάλης: “Δάσκαλε, δεν είναι ώρα τώρα να τα πούμε αυτά. Άλλη στιγμή. Μην κατηγορείς τον εαυτό σου. Ήρθαμε για τη συμμετοχή.” Ο Γάγκος ακυρώθηκε 100μ Ρυμούλκησης Ανδρεικέλου με πέδιλα γιατί κούμπωσε το ανδρείκελο μετά τη ζώνη 5μ. Στην σκυτάλη ακυρωθήκαμε γιατί ο Μιχάλης πρώτα μεταβίβασε ανδρείκελο στο Γιώργο και μετά ακούμπησε τον τοίχο. Ο Γιώργος επέμενε ότι είχε τα χέρια του έξω από το νερό. Ο Φέλιξ μου εξήγησε ότι αν ο 1ος κριτής δεν είναι 100% σίγουρος, ρωτάει τον 2. Αν και αυτός δεν είναι 100%, τότε είναι υπέρ του αθλητή. Δεν ήταν έτσι τα πράγματα και ακυρωθήκαμε. Όλοι έχουν εξοικειωθεί με την βίντεο κάμερα (συνεντεύξεις – είπαμε “οριζόντια λήψη, όχι κάθετη”) και τις φωτογραφίες. Ακόμα και ο Μιχάλης που στις αρχές δεν ήθελε. “Μαζεύω τεκμήρια για να τα δώσω στο μόνο άνθρωπο που μπορεί να τα βάλει με το δάσκαλο. Ξέρετε ποιος είναι; Η μητέρα του!”, λέει.
Στο τέλος των αγώνων, ευχαρίστησα την οργανωτική επιτροπή. Λέω στον Tom Sharp: “Κάνατε τρομακτική δουλειά. Είμαστε χαρούμενοι που είμαστε εδώ. Σας ευχαριστούμε. Είναι ιστορική στιγμή για την Ελλάδα που βγαίνει για 1η φορά εκτός συνόρων σε φοιτητικούς αγώνες. Ίσως πρέπει να σκεφτούμε την πρόταση που σου έκανα για διοργάνωση Διεθνούς Πανεπιστημιάδας Αθλητικής Ναυαγοσωστικής” Ο Conor Ingham (data manager), συμφωνεί: “Στο παρελθόν είχαμε μη-Αγγλικές ομάδες από Νορβηγία. Είναι καλή ιδέα να κάνουμε διεθνείς αγώνες”. Στον Felix: “Σας ευχαριστούμε. Είμαστε ευγνώμονες. Τα χαμόγελα των αθλητών μου μετά την κούραση και την απογοήτευση των ακυρώσεων, αποδεικνύουν την χαρά μας από αυτή την συμμετοχή. Κάνατε φανταστική δουλειά”.
Στο τέλος της ημέρας, ένα μέλος της οργανωτικής επιτροπής μας πήγε σε ένα φοιτητικό μπαρ να φάμε. Περιμέναμε το φαγητό 2 ώρες. Αλλά ήμασταν χαρούμενοι από την εμπειρία της ημέρας. Στο σούπερ μάρκετ, μιλάω με δύο επικεφαλείς πανεπιστημίων. Ο ένας με ρωτά: “Πόσο καιρό ετοιμάζεστε;” “Τρεις μήνες, 3 δίωρες προπονήσεις την εβδομάδα. Ποτέ δεν καταφέραμε να μαζευτούμε όλοι”, είπα. “Εμείς ετοιμαζόμαστε 3 χρόνια. Με τόσες λίγες προπονήσεις και τα μικρά βατραχοπέδιλα που είχαν οι αθλητές σου, εντυπωσιάστηκα με τον τρόπο που κολυμπούσαν και τα αποτελέσματα που φέρατε!” Έθεσα ξανά την πρόταση να καθιερωθούν “Διεθνείς Πανεπιστημιακοί Αγώνες Αθλητικής Ναυαγοσωστικής”. Του άρεσε. Είπε ότι κάποιοι Καναδοί ίσως έρθουν. Του είπα για Ελλάδα και ίσως Κύπρο. Άκουσα ότι στο παρελθόν ήρθαν Αυστραλοί και Νορβηγοί.
31/3/2019: Ημέρα 2. Τοποθετούμαστε μαζί με άλλες πανεπιστημιακές ομάδες σε ένα δωμάτιο γυμναστηρίου. Εκεί θα μείνουμε απομονωμένοι (για αυτό λέγεται isolation room) μέχρι όλοι οι αθλοσώστες να αγωνιστούν στα σενάρια ξηράς. Εκεί που άρχισα να απαντώ σε ερωτήσεις αθλητών μου σχετικά με την αντιμετώπιση επειγόντων καταστάσεων, ο Δημήτρης στέλνει μηνύματα από το κινητό. Όλη η ομάδα του χυμάει. “Κλείσε το και βάλτο στην τσάντα γρήγορα. Θα μας ακυρώσουν”. Είχε προηγηθεί ενημέρωση από τους διοργανωτές, ότι για να αποφευχθεί κρυφή επικοινωνία μεταξύ όσων αγωνίστηκαν και όσων ακόμα περιμένουν στο γυμναστήριο, όλα τα μέσα επικοινωνίας θα πρέπει να σβηστούν και να κλειστούν στις τσάντες. “Σιγά πως κάνετε έτσι;” απαντά. “Θα μας ακυρώσουν αν μας δουν”, επιμένουν οι συναθλητές του. “Εμένα θα ακυρώσουν, εσάς τις σας νοιάζει;” επιμένει. Χαμός στην ομάδα. Εκείνος ατάραχος, οι άλλοι στα κάγκελα. Στο τέλος κατάλαβε ότι έκανε λάθος και το έβαλε στην τσάντα. Ο Γιώργος τον υποστήριξε.
Τα σενάρια ήταν μια πανδαισία συναισθημάτων. Στην ξηρά οι Καλυψώ, Μιχάλης, Φλουρής, Γιώργος όταν αντίκρισαν το τροχαίο ατύχημα στο πάρκιν και το θύμα να ουρλιάζει, ξεκαρδίστηκαν στα γέλια από αμηχανία. Φώναζαν στο θύμα “stop, stop” για να σταματήσει να βογκάει άδικα. Αυτή το βιολί της. Οι κριτές γελούσαν κι αυτοί με τους Έλληνες. Τα δυο λεπτά τελείωσαν. Ο διαιτητής σφύριξε λήξη. Είχα δίκιο όταν επέμενα όλοι να αγωνιστούμε σε όλα τα αγωνίσματα. Μοναδικές στιγμές. Στην ρίψη σκοινιού 4×12μ, η ίδια ομάδα έφτασε μέχρι την Καλυψώ. Ήταν υποτίθεται η καλύτερη ρίπτρια. Μετά από πολλές αποτυχίες, φώναζαν όλοι στον Μιχάλη, “πιάσε το σκοινί με το πόδι σου”. “Δεν είμαι τόσο ψηλός και δεν το φτάνω”. Γέλιο μέχρι δακρύων. Η αποτυχία, μας έκανε να περνάμε καλά. Αυτή είναι η μαγεία της αθλητικής ναυαγοσωστικής. Μαθαίνεις ευχάριστα μέσα από τα λάθη σου. Αυτή είναι η μαγεία του αθλητισμού και όχι του πρωταθλητισμού.
Η δική μου ομάδα (Στάθης, Εφραίμ, Ελευθερία, Δημήτρης), είχε αμηχανία στα σενάρια. Τρέχαμε σαν τα ποντίκια δεξιά-αριστερά στο αμπάρι που μπάζει. Όταν οι αθλητές μου βρήκαν το φαρμακείο, ο διαιτητής σφύριξε λήξη και δεν προλάβαμε να το χρησιμοποιήσουμε. Είναι το μόνο σενάριο στεριάς που έχουμε σε βίντεο. Στα σενάρια νερού, ο Εφραίμ έφαγε επική τούμπα στην άκρη της πισίνας, γλιστρώντας στον εμετό ενός θύματος. Σώσαμε σωστά όλα τα θύματα της στεριάς και αρκετά του νερού, αλλά αποτύχαμε να δούμε όλα τα θύματα στο νερό. Μπορούσαμε καλύτερα.
Η ομάδα των Γιάννη, Ιάκωβου, Διονυσίας, Εμμανουέλας, τα πήγε πολύ καλύτερα στο σενάριο νερού. Θαύμασα την ψυχραιμία του Γιάννη που ως πραγματικός αρχηγός, κατεύθυνε την ομάδα του (τα πήγε πολύ καλύτερα και από εμένα). Συνεργάστηκε άψογα με τον Ιάκωβο. Οι δίδυμες έκαναν καλή αντιμετώπιση στα άλλα θύματα. Στο τέλος της ημέρας ήταν οι δυο σκυτάλες. Το κολύμπι εξουθενωτικό. Ένιωσα τα χέρια μου να καίνε από το γαλακτικό οξύ στα τελευταία μέτρα. Ήμασταν υπερήφανοι και χαρούμενοι. Νίκη μας ήταν η συμμετοχή και οι εμπειρίες. Αν έβαζα τους φοιτητές-αθλοσώστες μου να γράψουν τα θετικά και αρνητικά του ταξιδιού, η αναλογία θα ήταν 80%-20%. Την ώρα των απονομών, αισθάνθηκα υπερήφανος για τα παιδιά μου. Για όλους. Απλά οι 4 που μας έφεραν διάκριση, το έκαναν με τον τρόπο που ορίζει και κατανοεί καλύτερα ο περισσότερος κόσμος την έννοια της επιτυχίας.
Οι διοργανωτές με φώναξαν να μιλήσω σε όλους. Τους ευχαρίστησα. Εισηγήθηκα την σύσταση Διεθνούς Πανεπιστημιάδας Αθλητικής Ναυαγοσωστικής ώστε “ο σπόρος που φύτεψαν να βγάλει διεθνή λουλούδια”. Η αίθουσα δονήθηκε από έντονες επευφημίες. Στη συνέχεια πρότεινα να γράψουν εντυπώσεις στο περιοδικό “Ο Αθλοσώστης”. Εντυπωσιάστηκαν από το γεγονός ότι σε αυτό αρθρογραφεί ο δημιουργός του Μπέιγουοτς, Γκρεγκ Μπόναν και άτομα του International Life Saving Federation. Κάποια πανεπιστήμια αξιοποίησαν την πρόσκληση και φιλοξενήθηκαν στο περιοδικό.
Όταν διδάσκω SERC, τελειώνω πάντα με την ίδια ερώτηση: “Αν θα το ξαναέκανα, θα άλλαζα κάτι;” Φυσικά… αλλά σημασία έχει ότι θα το ξαναέκανα! Μοναδική εμπειρία και ο δρόμος πια ανοιχτός. Τόσο για το ΤΕΦΑΑ Αθηνών όσο και για όλα τα πανεπιστήμια της Ελλάδας. Υπάρχει γνώση και επιθυμία. Τα επόμενα χρόνια θα πολλαπλασιαστούν οι Έλληνες φοιτητές που θα αγωνιστούν στην Βρετανική Πανεπιστημιάδα Αθλητικής Ναυαγοσωστικής. Η ιδέα μου να φτιαχτεί Διεθνής Πανεπιστημιάδα, αργά ή γρήγορα θα γίνει πραγματικότητα. Αρκετοί από τους πρωταγωνιστές της αποστολής ξοδευτήκαμε ποικιλοτρόπως (και δεν εννοώ μόνο οικονομικά).
Δεν πρέπει να ξεχάσω να ευχαριστήσω ορισμένους συναδέλφους. Από σεμνότητα θυμώνουν όταν το κάνω δημόσια. Θεωρούν υποχρέωσή τους όσα κάνουν για το καλό των φοιτητών και αρνούνται τον έπαινο. Επειδή όμως τα νέα του σήμερα είναι η ιστορία του αύριο, θα τους ευχαριστήσω και ας θυμώσουν. Ο Αργύρης Τουμπέκης (Διευθυντής Τομέα Υγρού Στίβου), η Ελένη Σουλτανάκη (Αν. Καθηγήτρια Κολύμβησης) και ο Καθηγητής Νίκος Γελαδάς (Κοσμήτορας ΣΕΦΑΑ Αθηνών), αλλά και ο Τομέας Υγρού Στίβου της ΣΕΦΑΑ Αθηνών (Γιώργος Αραχωβίτης, Λιλέτα Χαιροπούλου, Γκέλη Δούκα), βοήθησαν αυτήν την αποστολή σιωπηλά και αποτελεσματικά με την συναίνεσή τους. Τίποτα δεν θα είχε επιτευχθεί αν δεν πίστευαν στο ίδιο όραμα. Με τον τρόπο τους ωφέλησαν την δημόσια υγεία, την ναυαγοσωστική και τον πανεπιστημιακό αθλητισμό. Τέλος θα ήθελα να ευχαριστήσω ολόθερμα τον Βαγγέλη Ρακαντά (Πρόεδρο) και Δημήτρη Γαλήνα (Γ. Γραμματέα) της ΕΟΥΔΑ, γιατί αν δεν είχαν αναστείλει το άθλημα και δεν με είχαν θέσει εκτός ομοσπονδίας με τις 2 επιστολές τους, δεν θα είχα σκεφτεί ποτέ να αναπτύξω τον πανεπιστημιακό αθλητισμό προωθώντας αγώνες σε Αγγλία και Ελλάδα. Η Ελληνική αθλητική ναυαγοσωστική, οφείλει στην υπογράφουσα ηγεσία της ΕΟΥΔΑ ένα ιστορικό ξεκίνημα.