Συνεντευξεις
BULSCA 2019: Λογισμοί Δημήτρη Πανταζή
Ο Δημήτρης Πανταζής ήταν μέλος της Ελληνικής ομάδας που συμμετείχε στη Βρετανική Πανεπιστημιάδα Αθλητικής Ναυαγοσωστικής (BULSCA 2019) για πρώτη φορά στην ιστορία του πανεπιστημιακού αθλητισμού και της αθλητικής ναυαγοσωστικής. Εδώ μας μεταφέρει τη δικιά του εμπειρία.
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Το Σάββατο 30/3/2019 πρόκειται να πραγματοποιηθεί η Βρετανική Πανεπιστημιάδα Αθλητικής Ναυαγοσωστικής. Ήταν 6 Νοεμβρίου, όταν έλαβα το email που μας έστειλε σε όλους τους φοιτητές του μαθήματος ο καθηγητής Σ. Αβραμίδης. Από εκείνη τη στιγμή ενθουσιάστηκα πολύ και το σκεφτόμουν καθημερινά. Μαζευτήκαμε λοιπόν 12 άτομα, 12 άτομα που θα εκπροσωπήσουν την ΣΕΦΑΑ Αθηνών στην Βρετανική Πανεπιστημιάδα . Κατά τη γνώμη πιστεύω ότι είναι μεγάλη τιμή για εμάς αυτή η αποστολή, γιατί θα είμαστε το πρώτο ελληνικό πανεπιστήμιο, που πρόκειται να συμμετάσχει σε μια τέτοια διοργάνωση του εξωτερικού. Επομένως αυτή η αποστολή έχει ιστορική σημασία, επειδή εμείς θα είμαστε οι πυλώνες για να συνεχιστεί στα επόμενα χρόνια όλο αυτό. Είμαι χαρούμενος και νιώθω περηφάνια γιατί θα είμαστε το παράδειγμα μπροστά σε τόσους φοιτητές και είμαι σίγουρος ότι θα κερδίσουμε το ενδιαφέρον τους. Επίσης αυτή η αποστολή, είναι σημαντική και για τον χώρο της Αθλητικής Ναυαγοσωστικής της Ελλάδας. Το συγκεκριμένο άθλημα παρά τις προσπάθειες του καθηγητή μας, δεν έχει διαμορφωθεί αρκετά στην χώρα μας και το γνωρίζουν λίγοι. Ευελπιστώ μόλις γίνει γνωστό το ταξίδι μας να το αγαπήσουν ακόμα πιο πολλοί, γιατί είναι ένα υπέροχο άθλημα, το οποίο σου προσφέρει πολλές ηθικές αξίες.
Α-Δ: Φλουρής Χατζηγεωργίου, Καλυψώ Οικονομίδου, Χρυσούλα Αναστασοπούλου, Ιάκωβος Χασάπης, Δημήτρης Πανταζής. Κάτω: Στάθης Αβραμίδης, Εφραίμ Χαλκιάς.
ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ
Όλους αυτούς τους μήνες οι προπονήσεις κύλισαν πολύ ευχάριστα, αλλά και κουραστικά. Οι συνθήκες του κολυμβητηρίου ήταν δύσκολες, πολλές φορές είχε κρύο, δυσκολευτήκαμε να βρούμε ελεύθερες ώρες, όμως παρόλα αυτά δεν το βάλαμε ποτέ κάτω ακόμα και ένα Σάββατο αρχές Φλεβάρη, που το κολυμβητήριο ήταν κλειστό λόγω καθαρισμού και προκειμένου να χάσουμε την προπόνηση μπήκαμε σε μια αίθουσα και εξασκηθήκαμε στα σενάρια. Το μόνο παράπονο που έχω είναι ότι, ποτέ δεν μαζευτήκαμε και οι 12 σε προπόνηση, ούτε στην τελευταία. Αυτό είναι πολύ αρνητικό γιατί, δεν καταφέραμε να εξασκηθούμε όσοι ήμασταν στις σκυτάλες. Επίσης έπρεπε να είχαν πραγματοποιηθεί περισσότερες προπονήσεις μέσα στην εβδομάδα και όχι τρεις. Το κλίμα όμως που επικρατούσε ήταν πολύ χαρούμενο, είχαν ειπωθεί πολλά αστεία. Εγώ προσπαθούσα να ανταγωνιστώ τον Στάθη στα ανέκδοτα αλλά μάταια γιατί, ο Στάθης είναι Πόντιος και φίλος του γνωστού κωμικού Σεφερλή. Είχα προτείνει αρκετές φορές να δούμε ταινίες του Λούκι Λουκ για να λάβουμε περισσότερες γνώσεις για την ρίψη σχοινιού. Επίσης μερικές από τις προπονήσεις κατά την γνώμη μου έπρεπε να είχαν γίνει στην παραλία του Σχοινιά ( ρίψη Σχοινιού). Υπάρχουν και άλλα παρόμοια αστεία στα βιντεάκια που μας τραβούσε ο Στάθης. Παρεμπιπτόντως όσα βιντεάκια και φωτογραφίες δεν τράβηξα σε όλη την ζωή μου, τα τράβηξα αυτούς τους τρεις μήνες στις προπονήσεις και για αυτό τον λόγω υπήρχαν πολλές φορές εντάσεις από όλους μας. Τις πρώτες φορές μπερδεύαμε τις λέξεις δεν ξέραμε πως να εκφραστούμε όμως με το πέρασμα του χρόνου εξοικειωθήκαμε στην κάμερα και ήμασταν πιο άνετοι. Συνοψίζοντας πιστεύω ότι θα είναι μια πολύ καλή εμπειρία, εγώ προσωπικά δεν έχω ξανασυμμετάσχει σε αγώνες εκτός Ελλάδας και πηγαίνω για την συμμετοχή και τις αξέχαστες αναμνήσεις που θα λάβω από αυτό το υπέροχο ταξίδι. Όλοι μας πάμε για να περάσουμε καλά και όλα τα άλλα έρχονται σε δεύτερη μοίρα.
ΤΑΞΙΔΙ
Είναι Πέμπτη βράδυ, λίγες ώρες πριν την πτήση για το Λονδίνο. Βρίσκομαι στο σπίτι μου και προσπαθώ να κοιμηθώ για να είμαι ξεκούραστος την επόμενη μέρα διότι, το ταξίδι θα είναι μεγάλο, δεδομένου ότι μετά την άφιξη μας στο Λονδίνο, θα πρέπει να ταξιδέψουμε με πούλμαν προς την Ουαλία. Αλλά μάταια, δεν κοιμήθηκα ούτε μια ώρα εξαιτίας του άγχους που μας κυριαρχούσε, τις τελευταίες μέρες. Επίσης εκείνο το βράδυ, επικοινώνησα τηλεφωνικά με τον συναθλητή Χρήστο Κρίνο και μου ανακοίνωσε ένα δυσάρεστο γεγονός. ”Δημήτρη, είμαι χάλια νιώθω πολύ αδύναμος και έχω ανεβάσει πυρετό, δεν μπορώ να έρθω στους αγώνες ”. Στενοχωρήθηκα πολύ για την υγεία του αλλά και γιατί οι προπονήσεις αυτούς τους μήνες πήγαν χαμένες. Αλλά το όνειρο δεν τελείωσε, γιατί είναι πολύ πιθανόν να συμμετάσχουμε και του χρόνου. Έτσι λοιπόν μετά από μερικές ώρες βγήκα από το σπίτι, πήρα το λεωφορείο και έφτασα στο αεροδρόμιο. Ταξίδεψα στις 6πμ με την πρώτη ομάδα (Γιάννη Χαλκιαδάκη, Ιάκωβο Χασαπιά, Εμμανουέλλα και Διονυσία Καρδάρη και τη φωτογράφο μας Κατερίνα Καλέμη). Αφού βγάλαμε μια ομαδική φωτογραφία, κατευθυνθήκαμε στο αεροπλάνο.
Όταν φτάσαμε στο αεροδρόμιο του Stansted επιβιβαστήκαμε στο λεωφορείο για να πάμε στο κέντρο του Λονδίνου, προκειμένου να πάρουμε το λεωφορείο για το Swansea της Ουαλίας. Αφού φτάσαμε στο κέντρο καθίσαμε στο ΚΤΕΛ και αναμέναμε το λεωφορείο. Το ταξίδι προς το Swansea ήταν πολύ κουραστικό και μακρόχρονο εξαιτίας του μποτιλιαρίσματος που υπήρχε στην εθνική. Η κατάσταση μέσα στο λεωφορείο ήταν ήρεμη, ο Ιάκωβος, ήταν ο μοναδικός που κοιμήθηκε για πολλές ώρες πώς το κατόρθωσε ούτε ο ίδιος ξέρει. Εγώ δεν μιλούσα πολύ γιατί είχαν προηγηθεί ορισμένα ανέκδοτα όσο περιμέναμε στο ΚΤΕΛ και τα παιδιά με παρακάλεσαν να μην συνεχίσω. Όταν λοιπόν φτάσαμε στο μαγικό Swansea, ύστερα από έξι ώρες και δεκαπέντε λεπτά, περπατήσαμε από την στάση που μας άφησε το λεωφορείο 45 λεπτά μέχρι το μέρος που θα μέναμε. Σε όλη την διάρκεια του περιπάτου οι κοπέλες παραπονιόντουσαν συνέχεια, επειδή εμείς περπατάγαμε γρήγορα, αλλά δεν γινόταν αλλιώς η ώρα πέρναγε και το κρύο δυνάμωνε.
ΔΙΑΜΟΝΗ
Μόλις φτάσαμε, ορίσαμε επίσημο διερμηνέα μας τον Ιάκωβο να συνεννοηθεί με τον υπεύθυνο του χώρου, επειδή ήταν ο μόνος που γνώριζε άριστα Αγγλικά. Το κτίριο που θα μέναμε ήταν πολύ όμορφο, προφανώς γιατί το μισό ήταν καθολική εκκλησία, αλλά το δωμάτιο που θα κοιμόμασταν δεν είχε κρεβάτια παρά μόνο καρέκλες. Ναι, μας είχε πληροφορήσει για αυτό ο Στάθης 2 μέρες πριν την αναχώρηση. Τα υπόλοιπα παιδιά είχαν υπνόσακους μαζί τους και κοιμήθηκαν στο πάτωμα, ενώ εγώ είχα μόνο κουβέρτα σε όλο το ταξίδι στα χέρια, γιατί δεν είχα χώρο για τον υπνόσακο ούτε χρόνο να αγοράσω. Ένωσα τέσσερις καρέκλες και κοιμήθηκα. Ο ύπνος ήταν άβολος αλλά αυτή δεν είναι η μοναδική αιτία. Τα μεσάνυχτα αργά κατά της 2πμ κατέφθασε η δεύτερη ομάδα της αποστολής. Δεν ήταν δύσκολο να τους αντιληφθούμε, γιατί παραήταν θορυβώδεις. Μετά από αυτό δύσκολα θα κοιμόταν ο καθένας μας.
1η ΗΜΕΡΑ ΑΓΩΝΩΝ
Αφού ξημέρωσε λοιπόν, κατευθυνθήκαμε προς το κολυμβητήριο ”WALES NATIONAL POOL”. Το κολυμβητήριο ήταν φανταστικό, καμία σχέση με αυτά της Ελλάδας, ήταν τελευταίας τεχνολογίας. Και αφού μπήκαμε, ο Στάθης πήγε προς την γραμματεία για την εγγραφής μας. Στην συνέχεια αφού είδαμε τις δηλώσεις, επικρατούσε μια σύγχυση στην ομάδα από τα κορίτσια, επειδή εκείνη την στιγμή έμαθαν ότι τελικά θα ανταγωνιστούν με τους άνδρες. Μετά από λίγα λεπτά, ξεκινούσαν οι αγώνες, ήταν η σκυτάλη 4χ10 ρίψης σχοινιού. Η τετράδα αποτελούνταν από εμένα, τον Εφραίμ, την Διονυσία και την Εμμανουέλλα. Δεν τα πήγαμε καλά, δεν καταφέραμε να τερματίσουμε στον απαιτούμενο χρόνο και όλοι είχαμε λάθη. Θυμάμαι, εκείνη την στιγμή προσπάθησα να τους τονώσω το ηθικό, γιατί είχαν απογοητευτεί πολύ. Έτσι, με ένα χαμόγελο τους είπα ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να το σκεφτόμαστε, προχωράμε παρακάτω.
Αργότερα, αγωνίστηκα στα 200m ελεύθερο με εμπόδια. Εδώ μπορώ να σημειώσω ότι, επειδή δεν είμαι κολυμβητής με δυσκόλεψε πολύ το συγκεκριμένο αγώνισμα. Το μόνο που με ένοιαζε, ήταν να καταφέρω να τερματίσω, ανεξάρτητα από τον χρόνο που θα έκανα. Όπως προανέφερα το αγώνισμα με κούρασε υπερβολικά στα τελευταία 50m δεν μπορούσα να κολυμπήσω. Εκείνη ακριβώς την στιγμή άκουσα φωνές από τον χώρο της κερκίδας και χειροκροτήματα. Ήταν όλοι οι αθλητές, Έλληνες και Άγγλοι, που προσπαθούσαν να με ενθαρρύνουν. Αυτό το χειροκρότημα μου έδωσε μεγάλη δύναμη, τότε ξεκίνησα γρήγορα προς τον τερματισμό, όσο πιο κοντά έφτανα στον τερματισμό, τόσο δυνάμωνε. Όταν τερμάτισα πριν βγω από το νερό, ακούμπησα το χέρι στην καρδιά μου, γύρισα στην κερκίδα και σήκωσα το χέρι μου ψηλά, ζητώντας ευχαριστώ από όλους. Το συναίσθημα ήταν υπέροχο, μου έδωσε δύναμη να συνεχίσω, ένιωσα ότι μπορώ και το κατάφερα εν τέλη, αυτό το γεγονός γράφτηκε για πάντα στο μυαλό και δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ. Από αυτό το χειροκρότημα, αυτή η πρόθεση, δείχνει ότι είμαστε αθλητές, είμαστε όλοι ίδιοι, υπάρχει σεβασμός και προπάντων υπάρχει αλληλοβοήθεια. Ανταγωνισμός δεν φάνηκε από κανέναν. Το πιο σημαντικό, δεν κυνηγάμε τη διάκριση, αλλά αυτό που επιδιώκουμε είναι να περάσουμε όμορφα και να μη φύγουμε με μια άσχημη ανάμνηση. Μετά το τέλος των αγώνων, τραβήξαμε αναμνηστική φωτογραφία, και κατευθυνθήκαμε σε ένα μαγαζί του πανεπιστημίου για να φάμε.
2η ΗΜΕΡΑ ΑΓΩΝΩΝ
Την Κυριακή, αγωνιστήκαμε στα σενάρια. Ήμασταν τρεις τετράδες. Σε αυτό το σημείο μπορώ να προσθέσω ότι δεν ήμασταν αρκετά προπονημένοι, διότι ούτε σε μια προπόνηση δεν καταφέραμε να μαζευτούμε όλα τα άτομα. Το σενάριο ξηράς ήταν πολύ αληθοφανές, σε κάποια στιγμή νόμιζα ότι ήταν πραγματικότητα αυτό που συνέβαινε. Στο σενάριο νερού τα πήγαμε καλύτερα, αλλά μας διέφυγαν κάποια θύματα που υπήρχαν στην άλλη άκρη της πισίνας, που αντιληφθήκαμε όταν τελειώσαμε.
Η εμπειρία, ήταν μοναδική, μπορεί να υπήρξαν κάποιες περίεργες καταστάσεις που ίσως μας στενοχώρησαν και ταυτόχρονα μας πείσμωσαν αλλά περάσαμε πολύ όμορφα ζήσαμε κάτι όμορφο και ιστορικό και θα το θυμόμαστε για μια ζωή. Τέλος θα ήθελα να κλείσω λέγοντας ότι αξία έχει η συμμετοχή και όχι η νίκη.