Ναυαγοσωστικη
BULSCA 2019: Λογισμοί Εφραίμ Χαλκιά
Ο Εφραίμ Χαλκιάς ήταν μέλος της Ελληνικής ομάδας που συμμετείχε στη Βρετανική Πανεπιστημιάδα Αθλητικής Ναυαγοσωστικής (BULSCA 2019) για πρώτη φορά στην ιστορία του πανεπιστημιακού αθλητισμού και της αθλητικής ναυαγοσωστικής. Εδώ μας μεταφέρει τη δικιά του εμπειρία.
Α-Δ: Στάθης Αβραμίδης, Εφραίμ Χαλκιάς, Γιώργος Γάγκος (3η θέση), Ελευθερία Κασαγιάννη, Μιχαήλ Σουσούνης, Καλυψώ Οικονομίδου, Φλουρής Χατζηγεωργίου (3η θέση).
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Είμαστε στο χώρο αναμονής και περιμένουμε να μας φωνάξουν. Ανοίγω το κινητό. Βλέπω ξανά το βιντεάκι πριν τους αγώνες. “Ένα μικρό βήμα για τον Εφραίμ, ένα μεγάλο για την αθλητική ναυαγοσωστική στην Ελλάδα” ήταν η ατάκα που είπα στην κάμερα.. Πρώτη φορά πετάω και έχω λίγο άγχος. Έχω δίπλα μου και την Ελευθερία Κασαγιάνη. Νιώθει το ίδιο. Είμαστε τα πρωτάκια. Γέλιο άφθονο που δεν χάνεται όπου και να βρισκόμαστε. Μας κοιτάνε οι ξένοι και αναρωτιούνται γιατί γελάμε όλη την ώρα. Ο προπονητής μας Στάθης Αβραμίδης (“Στάθης σκέτο” όπως μας λέει να τον φωνάζουμε), μας λέει τα γνωστά του ανέκδοτα. Νομίζω συναγωνίζεται με τον συναθλητή μας Δημήτρη Πανταζή ποιος από τους δύο θα πει το πιο χάλια… Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
ΠΗΓΑΜΕ ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΟΥΜΕ ΖΩΝΤΑΝΗ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΝΑΥΑΓΟΣΩΣΤΙΚΗ
Η ιστορία ξεκινάει μια μέρα καθώς γυρίζαμε με τον Στάθη στα σπίτια μας. Μου εξηγούσε τους λόγους που φέτος δεν θα γίνει πανελλήνιο πρωτάθλημα και ότι το άθλημα κινδυνεύει να χαθεί. Του απαντώ: “Γιατί δεν κάνεις κάτι μέσα στο πανεπιστήμιο;” Απάντηση: “Στην Αγγλία γίνονται τέτοια πρωταθλήματα. Μου το είχε προτείνει το καλοκαίρι και ο πατέρας μου, όταν αναγκάστηκα να υποβάλω την παραίτησή μου στην ΕΟΥΔΑ, έπειτα από τις απαιτήσεις που είχαν για την διεξαγωγή του 4ου Πανελληνίου Πρωταθλήματος. Μου το ξαναείπε όταν τελικά η ΕΟΥΔΑ κατάργησε το άθλημα και με έπαυσε από τα καθήκοντά μου”. Όσο το συζητάγαμε, τόσο περισσότερο στέριωνε μέσα του η ιδέα της συμμετοχής. Μέσα στις επόμενες βδομάδες άρχισε να έρχεται σε επικοινωνία με τους Άγγλους διοργανωτές οι οποίοι είναι φοιτητές. Έτσι άρχισαν οι ετοιμασίες.
Πρώτο μέλημα ήταν να βρεθούν αθλητές. Βρεθήκαμε τελικά εμείς οι 12 τρελοί και αρχίσαμε να λέμε για προπονήσεις. Μια μέρα βόλευε εμένα και μια μέρα δεν βόλευε τον άλλον. Στο τέλος ο Στάθης πήρε τα ηνία ως προπονητής και μας ανακοίνωσε ώρες. Τρίτη και Σάββατο μεσημέρι και Παρασκευή 7πμ. Ναι σωστά … 7 το πρωί! Δεν μπορέσαμε ποτέ να βρεθούμε σε μια προπόνηση και οι 12 αθλητές. Ακόμη ψάχνουμε ποια μέρα μπορούν όλοι. Πρώτη Παρασκευή που έχουμε προπόνηση. Ξυπνάω 5πμ για να ετοιμαστώ και 6:10πμ περιμένω τον Στάθη να με πάρει με το αμάξι. Έξω νύχτα. Ήθελε να με εμψυχώσει και μου λέει “Πρωινό ξύπνημα. Πρόβα για την Αγγλία!” Δεν έχει άδικο. Θα δείτε στο τέλος γιατί το λέω αυτό.
Έτσι κύλησαν οι μέρες με το να προπονούμασταν όλοι σε όλα τα αγωνίσματα γιατί είμαστε και τρελοί όπως προείπα. Ο Στάθης έλεγε ότι θα αγωνιστούμε όλοι σε όλα. Έφτασε ο Φλεβάρης. Έπρεπε να κλείσουμε εισιτήρια γιατί συνεχώς αυξάνονταν οι τιμές. Μόλις έγιναν και αυτά, αποφασίστηκε να αγοράσουμε φόρμες, σκουφάκια, μπλούζες. Έπρεπε να είμαστε μοντελάκια. Μια μέρα ο Στάθης ήρθε με τη γνωστή σε όλους καμερούλα του και άρχισε να μας τραβάει βίντεο. Άρχισε από απλά πράγματα. Μας τραβούσε την ώρα που κολυμπούσαμε. Μετά μας ζητούσε να δίνουμε και συνεντεύξεις. Ε ρε γέλιο. Δέκα λεπτά να πούμε μια πρόταση. Δεκαπέντε διαφορετικές γωνίες για την τέλεια λήψη. Νόμιζα ότι πέρναγα casting, αντί να κάνω προπόνηση.
Μια μέρα είπαμε να κάνουμε σενάρια νερού (SERC). Ζήσαμε απίστευτες στιγμές. Ήταν ότι πιο διασκεδαστικό στις προπονήσεις. Ένα από τα πιο αστεία γεγονότα ήταν όταν ο Δημήτρης άρπαξε το κολωνάκι με τα σημαιάκια (το είχαμε τοποθετήσει στην άκρη) και το άπλωσε για να σώσει ένα “θύμα”. Σενάρια νερού και στεριάς. Είναι τα πιο αστεία και ωραία αγωνίσματα, αλλά εμπεριέχουν και τον μεγαλύτερο κίνδυνο λάθους. Δεν ξέρεις τι θα συναντήσεις και πρέπει να συνεννοηθείς στα Αγγλικά. Ζήτω που καήκαμε δηλαδή. Έτσι δημιουργήθηκε και το βιντεάκι που κάνω κλήση στο 911.
Έρχεται η μέρα που πρέπει να δηλώσουμε αγωνίσματα. Τελικά μπορούμε 2 ατομικά ο καθένας και σκυταλοδρομίες. Αποφασίζω να κάνω τον Υπερδιασώστη από ατομικά. Είναι απλό στην κατανόηση και εξήγηση, απαιτητικό όμως στην πράξη. Με λίγα λόγια είναι το αγώνισμα που εμπεριέχει όλα τα άλλα. Στα σενάρια είμαι αρχηγός. Μεγάλη ευθύνη, αλλά είμαστε καλή ομάδα και καλύπτουμε ο ένας τις αδυναμίες του άλλου. Τώρα θυμήθηκα ότι μάλλον θα συμμετάσχει και ο Στάθης στην ομάδα. Θα τον δούμε στην δράση πλέον και όχι μόνο στη θεωρία. Επίσης είμαι καλός στη ρίψη σκοινιού που πιστεύω ότι θα τα πάμε καλά. Τελευταία βδομάδα μας πρόσθεσε και σε ένα ακόμη που μοιάζει πάρα πολύ με εφαρμοσμένη ναυαγοσωστική. Η μεταφορά είναι 50μ αλλά θα το παλέψουμε.
ΤΑΞΙΔΙ
Ερχόμαστε τώρα στο πως θα περάσουμε στην Αγγλία. Πετάμε σήμερα Παρασκευή 29/3/2019. Φθάνουμε στο Bristol το βράδυ και από εκεί λεωφορείο για Swansea. Φθάνουμε 2πμ. Η προθέρμανση είναι 8πμ. Κάπου πρέπει να ξαποστάσουμε. Το κατάλυμα (το παρέχουν οι διοργανωτές). Τελικά δεν θα έχει κρεβάτια και ο Άγγλος μας λέει να φέρουμε sleeping bag. Ελεύθερο κάμπινγκ θα κάνουμε μου φαίνεται. Έχω ζήσει σε πιο αντίξοες συνθήκες, όπου κοιμόμουν 2 ώρες/ημέρα. Για τα κορίτσια θα είναι λίγο δύσκολο, αλλά θα τα βγάλουν πέρα. Εδώ έρχεται και κολλάει αυτό που έλεγε ο Στάθης: «Κάνουμε πρόβα για την Αγγλία». Είμαστε οι πρώτοι και συνεπώς αυτοί που δοκιμάζουν την όλη διαδικασία για να τα βρουν καλύτερα αυτοί που θα έρθουν στο μέλλον.
Καθ’ οδόν προς το φανταστικό κολυμβητήριο που θα φιλοξενήσει την Βρετανική Πανεπιστημιάδα Αθλητικής Ναυαγοσωστικής 2019. Η Ελληνική σημαία κυμάτιζε ακόμα και στα φανάρια και στους δρόμους. Οι αθλοσώστες-φοιτητές ήταν περήφανοι που την εκπροσωπούσαν. Α-Δ: Μιχαήλ Σουσούνης, Εφραίμ Χαλκιάς, Διονυσία Κάρδαρη, Εμμανουέλα Κάρδαρη.
Εδώ πρέπει να αναφερθούμε ιδιαίτερα σε αυτό. Είμαστε οι πρώτοι. Αυτοί που τόλμησαν να κάνουν την αρχή. Μπορεί να περάσαμε πολλές δυσκολίες μέχρι σήμερα ώστε να επιτύχουμε την πραγματοποίηση αυτής της ιδιαίτερης αποστολής. Θα δούμε πως είναι και θα μεταφέρουμε τις γνώσεις πίσω στην Ελλάδα. Το άθλημα μένει ζωντανό στην χώρα που το ξεκίνησε (βλέπε την ιστορική αναδρομή στο βιβλίο “Αθλητική Ναυαγοσωστική” και σε όσα έκανε ο Παναγιώτης Νάστος). Ας είμαστε αυτοί που θα το σώσουν από τον αφανισμό στην Ελλάδα. Συμπερασματικά, σημασία έχει το ταξίδι και όχι η Ιθάκη. Ας καταφέρουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε. Ακούω τα μεγάφωνα να καλούν για την πτήση μας. Πρέπει να φύγω. Με φωνάζουν να βγάλουμε μια φωτογραφία. Ένας κύριος κρατάει την φωτογραφική και ο Στάθης του εξηγεί πως να τραβήξει την τέλεια φωτογραφία. Καλή μας αντάμωση στο Swancea. Καλή επιτυχία ΕΛΛΑΔΑ!
Α-Δ: Καλυψώ Οικονομίδου, Φλουρής Χατζηγεωργίου, Μιχαήλ Σουσούνης, Ελευθερία Κασαγιάννη, Εφραίμ Χαλκιάς, Γιώργος Γάγκος, Στάθης Αβραμίδης.
Είμαστε στο αεροπλάνο και γυρίζουμε Ελλάδα πιο “ελαφρύτεροι” σε πράγματα, αλλά “βαρύτεροι” σε γνώση. Η ώρα είναι 8:00 και φτάνουμε κατά τις 1πμ. Γυρίζουμε πάλι εμείς οι 5, χωρίς τον Φλουρή. Όλοι κοιμούνται ή κάνουν πως κοιμούνται. Έχω μείνει εγώ και οι σκέψεις μου. Μόλις πριν λίγα λεπτά αναχωρήσαμε και ήδη μου λείπουν οι αγώνες. Περνάνε δίπλα μου οι αεροσυνοδοί προσπαθώντας να πουλήσουν τα προϊόντα τους, θυμίζοντας μου την πτήση της Παρασκευής. Τότε που είχαμε μπει στο αεροπλάνο και ήμασταν έτοιμοι να απογειωθούμε. Κάναμε πλάκα στην Ελευθερία να προσέχει στις οδηγίες σε περίπτωση ανάγκης, καθώς είχε αγχωθεί. Οι μηχανές άρχισαν να δουλεύουν και σιγά-σιγά ανεβήκαμε στον ουρανό. Τέλεια εικόνα το βράδυ. Φαίνονται μόνο κάτι φώτα. Μόνο τότε καταλαβαίνεις πόσο μικροί είμαστε. Φτάνουμε τελικά στο Bristol και ο Στάθης ξεκίνησε λέγοντας μας ανέκδοτα για καλωσόρισμα. Ταίριαζαν με το κρύο κλίμα. Με τα πολλά φτάσαμε στην εκκλησία. Περιττό να αναφέρουμε ότι ο Στάθης μίλαγε σε όλους, λέγοντας την περιπέτεια μας. Ανοίγοντας την πόρτα του δωματίου, το σκοτάδι ξεχύθηκε έξω σαν ένα ζώο που ήταν κλεισμένο στο κλουβί για πολύ καιρό. Οι άλλοι κοιμόντουσαν ήδη. Μέσα στην απόλυτη σιγή και το σκοτάδι ακούγεται ένα κλικ και το φως ξεπηδάει έξω από την φωτογραφική του Στάθη. Όλοι τον κοιτάμε με απορία και μας λέει να κάνουμε ησυχία. Μετά από λίγο ξυπνάνε τα παιδιά καλωσορίζοντας μας στο προσωρινό μας “σπίτι”. Η ώρα 3πμ και τα μάτια δεν θέλουν να κλείσουν.
1η ΗΜΕΡΑ ΑΓΩΝΩΝ
Σάββατο 7:00. Δεν κοιμήθηκα πολύ λόγω της υπερέντασης. Τρώμε πρωινό και ετοιμαζόμαστε να φύγουμε για το κολυμβητήριο με τα πόδια. Μπαίνουμε στην είσοδο και καθόμαστε στο σαλονάκι. Καθώς περπατάγαμε, αντιλήφθηκα ότι τα πρόσωπα των Άγγλων γυρνούσαν στο πέρασμα μας. Ο Στάθης δίνει σινιάλο στην Κατερίνα να αρχίζει να τραβάει. Παράβλεψα κάτι όμως πρώτα. Δεν σας έχω συστήσει τα μέλη της αποστολής: Στάθης Αβραμίδης (the boss), Γιάννης Χαλκιαδάκης (the captain), Ιάκωβος Χασάπης (το μοντέλο), Διονυσία και Εμμανουέλα Καρδάρη (Δίδυμη 1 και Δίδυμη 2, ποτέ δεν θα τις ξεχωρίσω), Δημήτρης Πανταζής (ο αστειάτορας), Ελευθερία Κασαγιάννη (η Υδροχόος), Καλυψώ Οικονομίδου (η ρίπτρια σκοινιού), Μιχαήλ Σουσούνης (ο τσιτωμένος), Φλουρής Χατζηγεωργίου (το βαρύ πυροβολικό), Γιώργος Γάγκος (ο χαλαρός), Κατερίνα Καλέμη (the boost) και Εφραίμ Χαλκιάς (ο επί των δημοσίων σχέσεων).
Πάμε για προθέρμανση. Επιτρεπόταν να κάνουμε εκκινήσεις έξω από το νερό μόνο στις ακριανές διαδρομές. Πάει λοιπόν κάποιος από την ομάδα να κάνει σε μεσαίο βατήρα και κατευθείαν ήρθε ο ναυαγοσώστης και έκανε παρατήρηση. Καλά-καλά δεν ήρθαμε, πρόβλημα δημιουργήσαμε. Ξεκινάμε με τη ρίψη σκοινιού. Μετάλλιο στη σκυτάλη. Και μετά όλο ακυρώσεις. Πάλι καλά είχαμε τον Felix Ng (τον πρώτο κριτή) για να μας συμβουλεύει και να μας εξηγεί τι κάναμε λάθος.
ΤΟ ΑΓΩΝΙΣΜΑ ΜΟΥ “ΥΠΕΡΔΙΑΣΩΣΤΗΣ 200μ” ΜΕ ΕΚΑΝΕ ΣΟΦΟΤΕΡΟ
Φτάνει τελικά και το ατομικό μου. Ο Υπερδιασώστης. Διακόσια μέτρα γεμάτα έντονα συναισθήματα. Περιμένω τον αφέτη να δώσει την εκκίνηση. Κλείνω τα μάτια για να συγκεντρωθώ, σκεπτόμενος και την παραμικρή λεπτομέρεια της κούρσας. Αρκούσε ένα δευτερόλεπτο. Μια εκτίναξη αδρεναλίνης με επανέφερε στην πραγματικότητα. Ο αφέτης σφύριξε και βουτάω. Εβδομήντα πέντε μέτρα ελεύθερο. Μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια έχω βελτιωθεί αρκετά. Έρχεται η ώρα να προσεγγίσω τον πάτο. Πιάνω το ανδρείκελο και το βγάζω έξω. Είκοσι πέντε μέτρα μεταφοράς και φτάνω στον τοίχο. Με πέρασε ο διπλανός. Όχι, δεν θα βγω τελευταίος. Βάζω τα βατραχοπέδιλα και παίρνω βιαστικά το σωσίβιο. Έχω αυξήσει ταχύτητα και τον φτάνω. Αυτός ήδη προσπαθεί να δέσει το ανδρείκελο. Φτάνω και δένω. Μάλλον έκανα το πιο γρήγορο δέσιμο που έχω κάνει. Τον περνάω. Τι χαρά είναι αυτή! Αυτός ακόμη δεν έχει τελειώσει. Σιγά-σιγά ψαλιδίζει την απόσταση. Είκοσι πέντε μέτρα ακόμη. Πρέπει να ανεβάσω λίγο. Το μετά ήταν μια λέξη που δεν υπήρχε, το μετά ήταν μια λέξη που δεν σήμαινε τίποτα. Χτυπάω τα πόδια βάζοντας όλη μου τη δύναμη. Τερματίζω και θέλω να δω τι βγήκα. Γυρίζω το κεφάλι και τον βλέπω δίπλα μου. Με πέρασε στην τελευταία χεριά ή όχι; Όσο σκεπτόμουν αυτό, έρχεται ο Ιάκωβος με τον Γιάννη να με συγχαρούν. Δεν έχει σημασία τι βγήκα, μέσα μου ένιωθα νικητής.
Τελειώνει η πρώτη μέρα. Σειρά έχει η ξεκούραση. Πήγαμε σχεδόν αμέσως για ύπνο μετά το φαΐ, κανοντας μια παράκαμψη μέσα από ένα πάρκο χωρίς φώτα. Και όπως περπατάγαμε με αναμμένους φακούς και λέγοντας ιστορίες, περνάει δίπλα μας ένας Έλληνας με ποδήλατο. Είμαστε παντού τελικά!
έπειτα από την διεξαγωγή ενός αγωνίσματος για την καλή του εμφάνιση.
2η ΗΜΕΡΑ ΑΓΩΝΩΝ
Ξημερώνει Κυριακή και μας κλείνουν στην απομόνωση για να ετοιμάσουν τα σκηνικά τους. Είμαι ο Αρχηγός στα σενάρια και μας είπαν ότι το SERC ξηράς θα είναι έξω και πως περιέχει ακριβά πράγματα. Στο μεταξύ έκανα σενάρια. Ορισμένα είχαν κάποια λογική, άλλα λιγότερο. Ποπό, τι βαρεμάρα είναι αυτή; Είμαστε εδώ μέσα 2 ώρες περίπου. Τα μέλη των άλλων ομάδων έχουν φέρει βιβλία, τράπουλες για να περάσει η ώρα. Κάπου εκεί εντοπίζω ότι έχουν και τσαντάκια πρώτης βοήθειας. Εμείς όμως δεν έχουμε και ξαφνικά αγχώνομαι. Λες να χρησιμεύει πουθενά ή απλώς το έχουν μαζί τους; Τελικά ο Στάθης κάνει την ερώτηση σε έναν διοργανωτή και μας φέρνουν δανεικά από άλλη ομάδα. Τη σκαπουλάραμε πάλι. Καθαρή απόδειξη του ευ αγωνίζεσθαι που κυριαρχούσε στους αγώνες. Φεύγουν σιγά-σιγά όλοι. Μένουμε εμείς και η τετράδα άλλου πανεπιστημίου. Έχω πιάσει συζήτηση με μια Αγγλίδα (που τυχαία είναι η αρχηγός της ομάδας της). Μας φωνάζουν να ετοιμαστούμε. “Good bye and good luck”, μας εύχεται. Τέτοια συμπεριφορά δεν την περίμενα. Μας φερόντουσαν πολύ ωραία. Είναι κάτι που θα μου μείνει.
Η Ελληνική ομάδα περιμένει την σειρά της για την διεξαγωγή του αγωνίσματος ρίψης σχοινιού.
Βγαίνουμε έξω και μας πάνε στο χώρο. Σφυρίζει ο διαιτητής και ξεκινάμε. Ένα τροχαίο είναι το σκηνικό. Μια κοπέλα είναι κάτω με σπάσιμο στο πόδι και αιμορραγία. Ο Στάθης παίρνει τηλέφωνο. Πρέπει να βρούμε τους επιδέσμους. Πάω στο αμάξι. “Are you okey?” Η οδηγός δεν μου απαντάει. Το αυτοκίνητο κλειδωμένο. Ψάχνω το κλειδί. Περνάει ένα λεπτό και ξαφνικά μου έρχεται η επιφοίτηση. “Open the door now!” Και έτσι απλά μου ανοίγει την πόρτα χωρίς να τρέχει τίποτα, ενώ εγώ ήμουν ένα στάδιο πριν την παράνοια.. Me:”Do you have a first aid kit?” Female driver: “Yes in the truck.” Me: “Go and open it.” Με τα πολλά μου δίνει το τσαντάκι που είχε στο πορμπαγάζ και τρέχω στο Στάθη. Μόλις ξετυλίγω τον επίδεσμο και πάω να της δέσω το πόδι, σφυρίζει λήξη. Αναρωτιέμαι πως δεν μου έκοψε! Λογικό είναι τα κλειδιά να βρίσκονται μέσα στο αμάξι και εγώ έψαχνα έξω από αυτό. Μέχρι και στις σακούλες του θύματος έψαξα, αλλά όπως καταλαβαίνεται δεν είχαμε αποτέλεσμα. Δεν τα πήγαμε καλά. Αλλά δεν πτοηθήκαμε.
Α-Δ: Στάθης Αβραμίδης, Εφραίμ Χαλκιάς, Δημήτρης Πανταζής.
Πάμε τώρα για τα σενάρια νερού. Μπαίνουμε μέσα και ακούμε κραυγές. Μια κοπέλα έχει πάθει επιληψία και κάποιοι απλώς επιπλέουν. Μπλοκάρω. Τι κάνουμε πρώτα; Μας μαθαίνουν να μετράμε τα δευτερόλεπτα, τα λεπτά, τις ώρες, τις μέρες, τα χρόνια… αλλά κανείς δεν μας εξηγεί την αξία της στιγμής! Αυτήν που πρέπει να σκεφτείς γρήγορα για να δώσεις εντολές και να σώσεις μια ζωή. Καλά τα πήγαμε για πρώτη φορά. Ακολούθησαν 2 αγωνίσματα και φύγαμε για απονομές.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Μετά το πέρας των απονομών, πιστεύω όλοι θα μας θυμούνται με μια φράση. “ONE MORE!” Μια φράση που ακουγόταν κάθε φορά όταν Ο Στάθης ήθελε να τραβήξει στιγμιότυπα. Ακούω την Ελευθερία, που κάθεται δίπλα μου, να με ρωτάει κάτι. Κάνω παύση στις σκέψεις μου. Γυρνάω με μια απορία στο πρόσωπο. Σαν να μην καταλάβαινα σε τι γλώσσα μου μιλάει. Ας αφήσω το κινητό τώρα. Η δουλειά του κινητού να μου κρατήσει παρέα, επετεύχθη.
Δεν υπάρχει περίπτωση να μην κρατήσει τον λόγο του.
Ως ακροτελεύτια φράση όλης αυτής της εμπειρίας, κρατώ την υπόσχεση που έδωσα στον αξιαγάπητο επικεφαλής κριτών των αγώνων, Felix Ng: “See you next year!”