Ναυαγοσωστικη
BULSCA 2019: Λογισμοί Γιάννη Χαλκιαδάκη
Ο Γιάννης Χαλκιαδάκης ήταν μέλος της Ελληνικής ομάδας που συμμετείχε στη Βρετανική Πανεπιστημιάδα Αθλητικής Ναυαγοσωστικής (BULSCA 2019) για πρώτη φορά στην ιστορία του πανεπιστημιακού αθλητισμού και της αθλητικής ναυαγοσωστικής. Εδώ μας μεταφέρει τη δικιά του εμπειρία.
Α-Δ: Ιάκωβος Χασάπης, Γιώργος Γάγκος, Φλουρής Χατζηγεωργίου, Γιάννης Χαλκιαδάκης.
Όταν μου στάλθηκε ένα email που έγραφε πάνω Stathis Avramidis λέω “εντάξει ο αθλοσώστης θα είναι”. Ανοίγοντας το, διάβασα κάτι για Βρετανική πανεπιστημιάδα αθλητικής ναυαγοσωστικής. Μου μπήκε η ιδέα να πάω να τον ρωτήσω να δω τι συμβαίνει. Το είπα και στον Ιάκωβο ένα φίλο μου και πήγαμε μαζί. Μας ενημέρωσε ότι θα γίνουν αγώνες στην Αγγλία και μας κάλεσαν να συμμετάσχουμε ως πανεπιστήμιο και η ομάδα θα έπρεπε να αποτελείται από 12 άτομα.
Σαν ιδέα και σαν πρώτη σκέψη ήταν ωραίο και ενδιαφέρον και έτσι δεχτήκαμε να πάρουμε μέρος. Στην πορεία ανακαλύψαμε ότι είναι πολύ πιο πολύπλοκο και δύσκολο όπως θα αναφερθεί παρακάτω. Η ομάδα αποτελείται από 12 άτομα αγόρια και κορίτσια. Στην αρχή ήμασταν λίγο αναποφάσιστοι, οι προπονήσεις ήταν λίγες και όχι σταθερές και δεν βρισκόμασταν ποτέ όλοι μαζί ούτε καν στην τελευταία προπόνηση. Ωστόσο όλοι προσέφεραν στην ομάδα από κάτι και κυρίως λίγο απ τον ελεύθερο χρόνο τους.
Δεν είχαμε και την κατάλληλη ενημέρωση για τους αγώνες και ήμασταν κάπως ανοργάνωτοι. Οι δυσκολίες ήταν αρκετές. Άλλα παρόλα αυτά δεν τα παρατήσαμε και έτσι τώρα βρισκόμαστε στο δρόμο για Swansea μαθαίνοντας πριν λίγες ώρες ότι τελικά οι χώροι που θα φιλοξενηθούμε δεν έχουν κρεβάτι.
Α-Δ: Διονυσία Κάρδαρη, Γιάννης Χαλκιαδάκης, Ιάκωβος Χασάπης.
Τα αγωνίσματα είναι αρκετά και το πρόγραμμα των 2 ημερών είναι γεμάτο. Τα σενάρια στεριάς και πισίνας είναι το αγώνισμα που “αγαπάω” περισσότερο λόγο της ομαδικότητας και του ότι είναι κάτι που δεν είναι προκαθορισμένο και απαιτεί ικανότητες ναυαγοσωστικές. Οι αγώνες αυτοί έκτος από την προσωπική εμπειρία και ικανοποίηση αποτελούν και ευκαιρία για την Ελλάδα καθώς το άθλημα δεν βρίσκεται στα καλύτερα του! Έχουμε προετοιμαστεί κατάλληλα για την εμπειρία της πρώτης φόρας. Πιστεύω θα μπορούσαμε να προετοιμαζόμασταν ακόμα καλύτερα αλλά δεν βγαίνουν πάντα έτσι όπως τα θέλουμε. Οι προπονήσεις ήταν απολαυστικές και όπως λέει και ο Στάθης “μου αρέσει που ακόμα και αν σας βγάζω την πίστη εσείς γουστάρετε”. Ωστόσο όσο απολαυστικές και αν ήταν δεν ξέραμε σε πιο αγώνισμα θα αγωνιστούμε μέχρι και 2 εβδομάδες πριν τον αγώνα με αποτέλεσμα να προπονούμαστε σε αγωνίσματα που δεν θα συμμετείχαμε. Το κορυφαίο το είχε στείλει ο Στάθης μια μέρα σε ένα email: “παιδιά στο σπίτι σας να κάνετε καθημερινά 100 κοιλιακούς, 100 ραχιαίους και 100 κάμψεις”. Μόλις το διάβασα νόμιζα ότι είχε μπερδευτεί άλλα μετά από 3 εβδομάδες είδα τα κορίτσια της ομάδας με γραμμωμένους κοιλιακούς και ώμους και κατάλαβα ότι το έλεγε σοβαρά! (χάχανα). Υπήρχαν στιγμές γέλιου άλλα και στιγμές αντιπαράθεσης. Όλα λύθηκαν και είμαστε μια ομάδα με πολύ καλή διάθεση και πάμε να το ευχαριστηθούμε και να περάσουμε όμορφα. Μερικές φόρες νιώθαμε λες και θα πρωταγωνιστήσουμε σε καμία ταινία καθώς ο Στάθης έχει τρέλα με τις φωτογραφίες και τα βίντεο και αφιερώναμε αρκετή ώρα για να καταγράφουμε τα πάντα. Ακόμα και πετυχημένες ατάκες που λέγαμε χρειαζόταν να τις επαναλάβουμε για να τις τραβήξει (γέλια). Ήταν λίγο κουραστικό άλλα και ενδιαφέρον και παρά την γκρίνια σίγουρα θα μας αρέσει και θα μας μείνει αξέχαστο όταν το δούμε ολοκληρωμένο.
Το ταξίδι δεν ξεκίνησε όπως θα θέλαμε. Δυο μέρες πριν την αναχώρηση, ο Στάθης μας ανακοίνωσε ότι ο χώρος που θα μείνουμε ήταν στο πάτωμα μιας εκκλησιάς. Οι αντιδράσεις πολλές και δικαιολογημένες, άλλες πιο έντονες, άλλες με περισσότερο χιούμορ. Η αλήθεια είναι ότι τους πείραξε όλους. Εμένα δεν με πείραξε ιδιαιτέρα το γεγονός ότι θα μείνουμε εκεί αλλά το γεγονός ότι το μάθαμε 2 μέρες πριν τους αγώνες.
Α-Δ: Γιάννης Χαλκιαδάκης, Ιάκωβος Χασάπης, Γιώργος Γάγκος, Καλυψώ Οικονομίδου.
Ξεκινήσαμε σε 2 γκρουπ το ταξίδι. Οι μισοί μαζί και εγώ το πρωί και οι άλλοι το απόγευμα. Το ταξίδι για μας ήταν καλό και φτάσαμε το απόγευμα στο Σουονσι. Μετά από μια κουραστική μέρα φτάσαμε στο μέρος που θα μέναμε. Μη μπορώντας να κάνουμε κάτι, στρώσαμε και ξαπλώσαμε κάνοντας αστεία για να παρηγορήσουμε τους εαυτούς μας. Οι επόμενοι έφταναν το βραδύ που εμείς κοιμόμασταν. Ως εκ τούτου έπρεπε να ξυπνήσουμε κι εμείς από την φασαρία και … αν μη τι άλλο τις φωτογραφίες του Στάθη! (χάχα)
Με τα πολλά σηκωθήκαμε το πρωί όλοι μαζί και κατευθυνθήκαμε στο κολυμβητήριο. Νομίζω οι εγκαταστάσεις μας αποζημίωσαν καθώς ήταν φανταστικές και μάλλον δεν υπάρχουν στην Ελλάδα. Η πρώτη μέρα μόλις ξεκίνησε. Είχαμε καλή διάθεση και ξέραμε ότι πάμε για την εμπειρία γι’ αυτό δεν υπήρχε άγχος. Στο πρώτο αγώνισμα καταφέραμε να τα πάμε πολύ καλά και να έρθουμε 3οι χωρίς να ξέρουμε τι σημαίνει αυτό. Η μέρα συνεχίστηκε όχι και τόσο καλά καθώς δεν ήμασταν εξοικειωμένοι και δε γνωρίζαμε κάποιους κανονισμούς με αποτέλεσμα να υπάρχουν πολλές ακυρώσεις και απελπισία. Οι φωτογραφίες ως συνήθως κυριαρχούσαν ακόμα και στα ντους! Εμφανώς κουρασμένοι από την αϋπνία και τους αγώνες πήγαμε για φαγητό και σαν παρέα καθίσαμε αρκετή ώρα, συζητούσαμε και κάναμε χαβαλέ.
Την επομένη μέρα ήταν τα σενάρια. Ξυπνήσαμε με τον Ιάκωβο νωρίς και πήγαμε για τρέξιμο και να δούμε την πόλη. Ήταν πολύ όμορφη, ήσυχη με πολλά πάρκα και πεζόδρομους. Μόλις γυρίσαμε, πήραμε τα πράγματα μας με προορισμό το κολυμβητήριο. Η δεύτερη μέρα ήταν πιο ξεκούραστη από θέμα αγωνισμάτων. Τα σενάρια ήταν πραγματικά καταπληκτικά και άκρως ρεαλιστικά. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο και συναρπαστικό άλλα εξίσου δύσκολο. Δεν πήγαμε ιδιαιτέρα καλά άλλα το απολαύσαμε και η εμπειρία ήταν απίστευτη. Τελειώνοντας και αυτή η μέρα είχαμε γεμίσει εμπειρίες, είχαμε γνωρίσει καινούργιους ανθρώπους και αθλητές.
Α-Δ: Γιάννης Χαλκιαδάκης, Διονυσία Κάρδαρη, Εμμανουέλα Κάρδαρη, Εφραίμ Χαλκιάς.
Φεύγοντας με λύπη από το κολυμβητήριο πήγαμε για τις απονομές. Τελικά τα καταφέραμε. Πήραμε μια διάκριση σε ένα όχι και τόσο ενδιαφέρον, ελκυστικό ή γνωστό αγώνισμα άλλα δεν παύει να είναι μια διάκριση που ίσως κρατήσει ζωντανή την αθλητική ναυαγοσωστική στην Ελλάδα. Η εμπειρία ήταν φανταστική και θα μας μείνει αξέχαστη… μετά τις χιλιάδες φωτογραφίες που έχουμε. Αν με ρωτούσαν αν θα ξαναπήγαινα του χρόνου η απάντηση θα ήταν μάλλον θετική. Αν με ρωτούσαν για τον Στάθη.. τα λόγια είναι περιττά .. έχει ένα θέμα με τις φωτογραφίες ας το παραδεχτούμε αλλά είναι ψυχάρα δεν παλεύεται μιλάμε!