Ναυαγοσωστικη
BULSCA 2019: Λογισμοί Γιώργου Γάγκου
Ο Γιώργος Γάγκος ήταν μέλος της Ελληνικής ομάδας που συμμετείχε στη Βρετανική Πανεπιστημιάδα Αθλητικής Ναυαγοσωστικής (BULSCA 2019) για πρώτη φορά στην ιστορία του πανεπιστημιακού αθλητισμού και της αθλητικής ναυαγοσωστικής. Εδώ μας μεταφέρει τη δικιά του εμπειρία.
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Είμαστε στα μέσα Νοεμβρίου ένα συνηθισμένο απόγευμα στη δουλειά στο κολυμβητήριο είχα λίγο κενό και μπήκα να δω τα e-mail μου και το πρώτο που είδα ήταν ένα μήνυμα-πρόσκληση για τη Βρετανική Πανεπιστημιάδα από τον καθηγητή που είχα διδαχθεί το μάθημα Στάθη Αβραμίδη. Στο e-mail ανέφερε ότι δεν ήταν σίγουρος ότι θα μπορέσει να πάμε στους αγώνες λόγο της μεγάλης γραφειοκρατίας αλλά μας είχε διαβεβαιώσει ότι θα κάνει το καλύτερο που μπορούσε. Όταν τα διάβασα όλα, δήλωσα συμμετοχή. Σκέφτηκα: “εντάξει, μια ακόμη εμπειρία για αγώνες είναι. Παρόλο που έχω σταματήσει 6 χρόνια τον πρωταθλητισμό στο κολύμπι, παρόλο που με συνοδεύουν κάποια παραπανήσια κιλά, παρόλο που δεν πιστεύω αυτό που οι περισσότεροι λένε ότι το σώμα έχει μνήμη και δεν ξεχνάει, θα κάνω κάτι για μένα. Στην τελική, ένα τριήμερο στην Αγγλία ποτέ δεν έβλαψε κανέναν”.
ΠΡΟΠΟΝΗΣΕΙΣ
Δεκαπέντε μέρες μετά από την επιβεβαίωση μου ότι θα πάρω μέρος στους αγώνες και ότι τελικά πήραμε έγκριση και θα εκπροσωπήσουμε το πανεπιστήμιο μας στην Αγγλία, ξεκινάνε οι προπονήσεις. Έκανα 2 προπονήσεις/εβδομάδα στη σχολή και 1-2 στο ΟΑΚΑ μετά τη δουλειά. Πρώτες προπονήσεις βουτάω στην πισίνα και λέω στον εαυτό μου “μάλλον έκανες χοντρή μ#@#@α!” Το σώμα τελικά όντως θυμόταν την τεχνική αλλά οι ανάσες και η αντοχή είχαν πέσει κατακόρυφα χωρίς να έχω καπνίσει στη ζωή μου. Μετά από κάποια γρήγορα sets ένιωθα το στήθος μου να βράζει και να δυσκολεύομαι να ανασάνω από την κούραση. Ευτυχώς όλα αυτά έφυγαν μετά από 2-3 εβδομάδες. Όχι ότι έφτασα στο σημείο που ήμουν πριν από 6 χρόνια αλλά άντεχα περισσότερα χιλιόμετρα. Έτσι συνεχίστηκε μέχρι να φύγουμε. Κάθε εβδομάδα έκανα 9-12 χιλιόμετρα (γελοίο για κολυμβητή) μόνο που πλέον είμαι πρώην και δεν ανέχομαι τον εαυτό μου. Όμως αναγνωρίζω ότι φτάνοντας μια εβδομάδα πριν φύγουμε, κατέβασα τους χρόνους μου στην προπόνηση και ένιωθα αρκετά καλά με τον εαυτό μου. Εκείνη την ημέρα, ήταν το ίδιο το συναίσθημα με αυτό που είχα όταν κατέβαζα τους χρόνους μου στην αερόβια και αναερόβια προπόνηση με τους ίδιους καρδιακούς παλμούς.
ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΕΙΧΕ ΞΕΚΑΡΔΙΣΤΙΚΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ
Τελευταία εβδομάδα πριν φύγουμε μαθαίνουμε ότι δεν θα έχουμε κρεβάτια εκεί που θα διανυκτερεύσουμε. Δεν το περίμενα δύσκολο. Μου φάνηκε ότι θα έχει και αυτό την πλάκα του. Συνεχίζεται η εβδομάδα με πολύ τρέξιμο με τη δουλειά στο κολυμβητήριο, ώστε να ετοιμαστώ για να φύγω την Παρασκευή. Έφτασε η μέρα που πετάω για Αγγλία. Έχω χαιρετήσει φίλους, την κοπέλα μου και στο αεροδρόμιο με έφεραν οι δικοί μου. Πάμε να περάσουμε τους ελέγχους με τα παιδιά από τη σχολή. Περνάμε όλους τους ελέγχους του αεροδρομίου εκτός από τον τελευταίο. Η υπάλληλος μας λέει ότι η τσάντα του sleeping bag δεν μπορεί να περάσει γιατί ήταν μεγαλύτερη απ’ ότι επιτρεπόταν. Στη βαλίτσα δεν χώραγε. Κάθισα πάνω της για να κλείσει όπως και οι βαλίτσες των άλλων παιδιών. Σκεφτόμουν “δεν μπορεί, χαζομάρα να πληρώσω 60€ για ένα sleeping bag”. Μου έρχεται ιδέα να τυλιχτώ σαν σουβλάκι με «το κρεβάτι μου» για το επόμενο διήμερο. Έφαγα το δούλεμα της αρκούδας αλλά πέτυχε.
Περάσαμε τον έλεγχο, μπήκαμε στο αεροπλάνο (εγώ σαν κλόουν αλλά δεν πειράζει), και ξεκινήσαμε για το Bristol. Από εκεί θα πάρουμε το λεωφορείο για να πάμε στο Swansea για την Βρετανική Πανεπιστημιάδα.
Φτάσαμε Bristol κατεβήκαμε από το αεροπλάνο πήραμε τα πράγματα μας και επιβιβαστήκαμε στο λεωφορείο για να πάμε στο σταθμό για τα αντίστοιχα ΚΤΕΛ έτσι ώστε να ξεκινήσουμε να πάμε από Bristol στο Swansea. Συζητήσεις μέσα στο λεωφορείο πάνε και έρχονται περνάει η ώρα ευχάριστα και φτάνουμε στο σταθμό και αφού περιμέναμε μια ώρα να έρθει το «ΚΤΕΛ» για να πάμε Swansea. Τα πρώτα σημάδια κούρασης είχαν εμφανιστεί. με το που μπαίνουμε μέσα με κλειστά φώτα, δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον ύπνο…
ΔΙΑΝΥΚΤΕΡΕΥΣΗ
Μετά από έναν “χορταστικό” ύπνο 3 ωρών φτάσαμε στο church hall όπου και θα διανυκτερεύαμε τα επόμενα βραδιά. Ταχτοποιηθήκαμε γρήγορα προσπαθώντας να μην κάνουμε φασαρία. Αδύνατον! Ετοιμάσαμε πράγματα για την επόμενη μέρα των αγώνων, το «κρεβάτι» μας (sleeping bag) και ο καθένας έπιασε μια γωνία και κοιμήθηκε στο πάτωμα.
1η ΗΜΕΡΑ ΑΓΩΝΩΝ
Ημέρα αγώνων. Ξεκινάμε για να περπατήσουμε μέχρι το κολυμβητήριο. Πραγματικά ωραία διαδρομή. Είδαμε 2-3 πάρκα και να το κολυμβητήριο. Απίθανο. Τρομερή πισίνα και χώρος προσεγμένος. Ίχνος σκουπιδιών. Σε αντίθεση με μας στην Ελλάδα, το πρόσεχαν σαν τα μάτια τους … Ξεκινάμε μια δύσκολη ημέρα από άποψη κούρασης και αντοχής. Πρώτο αγώνισμα σκυταλοδρομία Ρίψης Σχοινιού 4×10μ. Βγαίνουμε τρίτοι. Δεν το πιστεύαμε. Ο Στάθης τρελάθηκε από τη χαρά του. Μαζί και εμείς!
Είδαμε το επίπεδο. Δεν ήταν μακριά από εμάς, αν εξαιρέσεις τα πρώτα δυο πανεπιστήμια.
Στο καπάκι είχαμε όλα τα αγωνίσματα. Δεν ξεκουραζόμασταν. Τερματίσαμε ένα αγώνισμα και πηγαίναμε στην επόμενη κούρσα. Ως πρωτάρα ομάδα σε τέτοιους αγώνες, δεν έλειψαν οι αρκετές ακυρώσεις. Αποκορύφωμα ήταν η ακύρωση στο αγώνισμα “Μεικτή Σκυταλοδρομία”. Βγήκαμε 4οι με διαφορά ενός 1” από τους τρίτους. Μας διευκρίνισαν ότι δεν δηλώσαμε την σωστή σειρά αθλητών (πρώτα έπρεπε να αγωνιστούν κατόπιν κλήρωσης οι 2 άντρες και μετά οι 2 γυναίκες της ομάδας μας). Ακυρωθήκαμε, στενοχωρηθήκαμε αλλά δεν ενοχοποιήσαμε τον Στάθη για αυτό, παρόλο που μας ζήτησε συγγνώμη γιατί ήταν δική του παράλειψη. Ήμασταν ομάδα και στις επιτυχίες και στις αποτυχίες.
Σε ατομικό επίπεδο ένιωσα να ξεπερνάω τον εαυτό μου. Παρόλη την κούραση, έκανα ρεκόρ και στα δυο αγωνίσματα μου (200μ ελεύθερο με εμπόδια 6ος με επίδοση 2.30.46 και 100μ ελεύθερο μεταφοράς ανδρείκελου 8ος με επίδοση 1.07.66).
Για το τελευταίο αγώνισμα θυμάμαι ότι παρόλο που δεν είχα πάει με την καλύτερη ψυχολογία, ο συναθλητής (και μετά από το τριήμερο φίλος μου) Μιχάλης Σουσούνης, άρχιζε από την κερκίδα να μου φωνάζει. Του απαντούσα και εγώ. Ήταν αρκετά περίεργο για τους Άγγλους, γιατί δεν καταλάβαιναν την γλώσσα μας. Δύο Έλληνες φώναζαν ο ένας στον άλλον στο κολυμβητήριο σε απόσταση 50μ. Λόγω της βαβούρας που δημιουργήσαμε, άργησε η εκκίνηση. Μετά από αυτό, η ψυχολογία μου ήταν στα ύψη. Το θυμόμαστε και γελάμε. Προσπαθούσα και εγώ κάθε φορά που δεν αγωνιζόμουν, να εμψυχώνω τους συναθλητές μου, έτσι ώστε να μην νιώθουν μόνοι στον βατήρα εκκίνησης. Είναι άσχημο συναίσθημα.
Στο τέλος των αγώνων που διήρκησαν 10 ώρες, δειπνήσαμε στην φοιτητική εστία. Χαλαρώσαμε και πήραμε το δρόμο της επιστροφής για ύπνο.
2η ΗΜΕΡΑ ΑΓΩΝΩΝ
Για την συγκεκριμένη μέρα δεν έχω πολλά να πω. Εγώ και οι άλλοι 3 της ομάδας μου (Καλυψώ Οικονομίδου, Φλουρής Χατζηγεωργίου, Μιχαήλ Σουσούνης) δεν ήμασταν καλά προετοιμασμένοι. Δεν θα αγωνιζόμασταν αλλά τελικά πήραμε μέρος. Τα κάναμε “θάλασσα” στα σενάρια διάσωσης στεριάς και νερού αλλά πήραμε εμπειρίες αξέχαστες για μια ζωή.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Τελειώνοντας το τριήμερο, μου έχουν μείνει πραγματικά πολλά και ωραία συναισθήματα και λιγότερα άσχημα. Δεν περίμενα ποτέ ότι εκτός της κολύμβησης θα αγωνιστώ σε άλλο άθλημα, και μάλιστα με διακρίσεις. Ειδικότερα δε σε πανεπιστημιάδα.
Νιώθω χαρά που μαζί με τα αλλά παιδιά και πρώτο τον προπονητή-φίλο μας, Στάθη Αβραμίδη, καταφέραμε κάτι πρωτόγνωρο για τα Ελληνικά δεδομένα. Δεν είχαμε στήριξη από το κεντρικό πανεπιστήμιο. Είχαμε όμως την άδεια που μας έδωσε ο Τομέας Υγρού Στίβου της ΣΕΦΑΑ για να συμμετάσχουμε στους αγώνες. Ήταν αρκετό αυτό για να καταφέρουμε όσα καταφέραμε. Ευελπιστώ ότι την επόμενη χρονιά θα έχουμε παρόμοια συμμετοχή στους ίδιους Βρετανικούς αγώνες, μεγαλύτερο αριθμό αθλητών, και περισσότερη βοήθεια από το ΕΚΠΑ.