Ναυαγοσωστικη
BULSCA 2019: Λογισμοί Ιάκωβου Χασάπη
Ο Ιάκωβος Χασάπης ήταν μέλος της Ελληνικής ομάδας που συμμετείχε στη Βρετανική Πανεπιστημιάδα Αθλητικής Ναυαγοσωστικής (BULSCA 2019) για πρώτη φορά στην ιστορία του πανεπιστημιακού αθλητισμού και της αθλητικής ναυαγοσωστικής. Εδώ μας μεταφέρει τη δικιά του εμπειρία.
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Η πρώτη μου εμπειρία με την αθλητική ναυαγοσωστική ξεκίνησε από τις πρώτες κιόλας μέρες μου στη σχολή. Ήταν το πρώτο μου εξάμηνο και δεν είχα ιδέα για τα μαθήματα επιλογής, πόσες διδακτικές μονάδες πρέπει να συμπληρώσω, ποια μαθήματα γίνονται ούτε καν πώς τα δηλώνω. Μία μέρα στη σχολή μου είπε ο Γιάννης Χαλκιαδάκης (συμφοιτητής και συναθλητής στην πανεπιστημιάδα) ότι θα δηλώσει το μάθημα επιλογής «Αθλητική Ναυαγοσωστική» και εγώ, πάντα ανοιχτός σε νέες εμπειρίες, απάντησα «ναι, μέσα!». Σε εκείνη τη φάση η μόνη εικόνα σχετικά με το τι ασχολείται η Αθλητική Ναυαγοσωστική ήταν αυτή που είχα πλάσει στο μυαλό μου όταν το πρωτάκουσα. Οι πρώτες μου εμπειρίες από μάθημα επιλογής ήταν σίγουρα πολύ πιο γεμάτες και απρόβλεπτες από ό,τι περίμενα. Το μάθημα περιλάμβανε συμμετοχή στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ναυαγοσωστικής (ως εθελοντές ή αγωνιζόμενοι), διδασκαλία αγωνισμάτων του μαθήματος σε παιδιά σε συνεργασία με κάποιο κολυμβητήριο και ένα κάρο αγωνίσματα που δεν είχα ξαναδεί ποτέ. Με τις μόνες προπονήσεις που είχα κάνει σε πισίνα να ήταν τρεις μέρες πριν κολυμπήσω τα 50μ ελεύθερο για την εισαγωγή μου στη ΣΕΦΑΑ, δεν είχα ούτε εμπειρία ως «κολυμβητής» και ποσό μάλιστα στα αγωνίσματα της Ναυαγοσωστικής. Ίσως φταίει το πολύ νερό που είχα πιεί προσπαθώντας να μεταφέρω τα ανδρείκελα στην πισίνα ενώ καλά-καλά δεν ήμουν εξοικειωμένος με το να επιπλέω εγώ, αλλά είχα ενθουσιαστεί και συμμετείχα ενεργά σε ότι μας ανέθετε ο καθηγητής. Βέβαια, οι όροι «κύριε» και «δάσκαλε» καθώς και η χρήση πληθυντικού ήταν απαγορευμένοι. Ο Στάθης μας είχε ξεκαθαρίσει από την αρχή ότι θα τον φωνάζουμε με το μικρό του όνομα και όταν δεν το τηρούσαμε ύψωνε τον τόνο της φωνής του και μας διόρθωνε. Μου πήρε πολύ καιρό να το συνηθίσω, ίσως μήνες αλλά πλέον δεν μπορώ να φανταστώ να μην τον φωνάξω «Στάθη».
ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ
Εάν η απάντηση μου στον Γιάννη πριν τρία χρόνια ήταν «Μπα, έχουμε ήδη πολλά μαθήματα», ίσως να μην έγραφα αυτή τη στιγμή μέσα στο αεροπλάνο για Λονδίνο τις σκέψεις μου, ώρες πριν φτάσω στο Swansea και να αγωνιστώ αύριο πρωί-πρωί στην Βρετανική Πανεπιστημιάδα Αθλητικής Ναυαγοσωστικής. Όχι μόνο να συμμετέχω, δηλαδή, σε μια πανεπιστημιάδα σε αγωνίσματα που περιλαμβάνουν κολύμβηση (!), αλλά στην πρώτη συμμετοχή Ελληνικού (ή οποιουδήποτε ξένου) Πανεπιστημίου στη συγκεκριμένη διοργάνωση.
Οι νέες έμπειρες ξεκινούν με ένα «ναι μέσα» και μπορεί να σου αφήσουν θετικά ή αρνητικά συναισθήματα. Εγώ, προσωπικά, δεν μετανιώνω τα καινούργια πράγματα που δοκιμάζω ακόμη και αν αποδειχτούν μια μεγάλη «αποτυχία». Ακόμη και αν όλα πάνε στραβά στους αγώνες αύριο και μεθαύριο, η δοκιμασία της προετοιμασίας και συμμετοχής για τους αγώνες θα μου δώσει σίγουρα νέες γνώσεις και θα την θυμάμαι σε όλη μου τη ζωή.
Το αν θα μεταφέρουμε τις επιδόσεις των προπονήσεων στην πισίνα του πανεπιστημίου του Swansea είναι κάτι που δεν γνωρίζει κανένας μας. Όπως μας έχει πει και ο Στάθης, «όλοι μαθαίνουμε από αυτή την προετοιμασία, ακόμη και εγώ». Αυτή η 12αδα που θα «κατεβάσουμε» αύριο, μπορεί να ξεπεράσει τις προσδοκίες, μπορεί όμως και να μην βρει τον καλό της εαυτό. Σίγουρα, όλοι θα θέλαμε να είχαμε κάνει κάτι διαφορετικά και να είχαμε δώσει παραπάνω προσοχή σε κάτι, αλλά η ιδανική προετοιμασία ήταν μια πολυτέλεια που δεν είχαμε την εμπειρία να έχουμε. Οι δικές μου προπονήσεις σίγουρα δεν ήταν τέλεια προσαρμοσμένες για εμένα, καθώς ο Στάθης μου πρότεινε τη συμμετοχή σε ένα νέο αγώνισμα 2 εβδομάδες πριν το τέλος. Αυτό περιλαμβάνει ένα 50αρι ελεύθερο και στη συνέχεια 17,5μ υποβρύχιο, και στο τέλος μεταφορά μέχρι τα 50μ το ανδρείκελο που θα έχω βγάλει από τον πυθμένα της πισίνας. Η πρόκληση είναι μεγάλη, γιατί στο συγκεκριμένο αγώνισμα ακόμη και να το «βγάλω» θα το θεωρήσω κατόρθωμα. Τα 17,5 μέτρα υποβρύχιο μετά το 50αρι μου φαίνονται βάσανο και κάθε φορά που ανέβαινα στο βατήρα να το κάνω έτρεμα, όμως ξεπερνούσα τα σωματικά και ψυχολογικά εμπόδια και το κατάφερνα. Στο Σουονσι είτε θα το βγάλω είτε θα βουτήξουν να με σώσουν, δεν υπάρχει άλλη επιλογή.
Τα υπόλοιπα μου αγωνίσματα περιλαμβάνουν ρίψη σχοινιού, για την οποία είμαι πολύ αισιόδοξος, και την αντίστοιχη σκυτάλη, τα σενάρια ξηράς και θάλασσας και μια σκυτάλη που ειλικρινά δεν έχουμε δουλέψει σχεδόν καθόλου. Για αυτά που είμαι πολύ περίεργος να δω τι θα συμβεί είναι τα σενάρια. Ανήκω σε μια δυνατή ομάδα και πιστεύω ότι θα συνεργαστούμε καλά. Δεν ξέρουμε, όμως, τι θα συναντήσουμε και πως θα αντιδράσουμε. Οι αγώνες προς το παρόν παραμένουν ένα μυστήριο, δεν ξέρουμε τι μας περιμένει, ποσό προπονημένοι θα είναι οι υπόλοιποι, αν θα αντέξουμε τον μεγάλο αριθμό αγωνισμάτων (αναφέρομαι σε εκείνους που συμμετέχουν σε 7-8 αγωνίσματα σε μία ημέρα) και σε τι κατάσταση θα βρισκόμαστε. Αυτό είναι και το ωραίο της υπόθεσης.
Α-Δ: Καλυψώ Οικονομίδου, Διονυσία Κάρδαρη, Εμμανουέλα Κάρδαρη, Ελευθερία Κασαγιάννη, Ιάκωβος Χασάπης, Φλουρής Χατζηγεωργίου.
Όσον αφορά το θέμα της συγκέντρωσης στις προπονήσεις, όλοι πιστεύω προσπάθησαν να έρχονται όσο μπορούσαν, άλλοι περισσότερο άλλοι λιγότερο και άλλοι με περισσότερες υποχρεώσεις από τους άλλους. Ο καθένας ερχόταν για τη δίκη του ευχαρίστηση, άλλωστε δεν έχουμε ούτε χρηματοδότηση ούτε μας υποχρεώνει κανείς να συμμετέχουμε και γι’ αυτό δεν συγκεντρωθήκαμε ποτέ όλοι μαζί. Εγώ, για παράδειγμα, όπως και άλλοι είχα και άλλες αθλητικές υποχρεώσεις και ένα πολύ γεμάτο πρόγραμμα στη σχολή. Στην τελευταία προπόνηση παραλίγο να γίνει το θαύμα με τη συγκέντρωση να φτάνει το ρεκόρ των 11 στους 12. Ο μόνος που ήταν κάθε μέρα εκεί 3 φόρες την εβδομάδα ήταν ο Στάθης, πιστός και παθιασμένος. Η προετοιμασία είχε, επίσης, διαμάχες και νεύρα, τα οποία πιστεύω βέβαια ότι λύθηκαν. Η τελευταία εξέλιξη που προκάλεσε αρνητικές αντιδράσεις ήταν η διαμονή, για την οποία ενημερωθήκαμε τελευταία στιγμή ότι δεν θα έχουμε κρεβάτια. Και αυτή η κακοτυχία ήταν κάτι που θα μπορούσε να αποφευχθεί, κάτι που εμείς το πάθαμε και οι επόμενοι θα το γλιτώσουν.
Βέβαια, η προετοιμασία είχε πολύ ωραίες στιγμές, γέλια, ατομική προσπάθεια, συνεργασία ως ομάδα και ένα Στάθη να είναι πάντα ευδιάθετος και καλοπροαίρετος με την γνωστή του τρέλα. Είμαι ενθουσιασμένος και νιώθω μεγάλη ανυπομονησία για τους αγώνες. Είναι μια πρωτόγνωρη έμπειρα για εμένα και ευχαριστώ το Στάθη που με σκέφτηκε και μου έδωσε τη δυνατότητα να συμμετέχω. Είμαι αισιόδοξος και περήφανος για τον εαυτό μου ανεξαρτήτως αποτελέσματος!
ΤΑΞΙΔΙ – ΔΙΑΜΟΝΗ
Φτάνοντας ως μέρος του πρώτου από τα δύο γκρουπ της αποστολής στην εκκλησία που μας παρείχε χώρο διαμονής, είχα την πολυτέλεια να κοιμηθώ μερικές ώρες παραπάνω από το δεύτερο γκρουπ που έφτανε στις 2.30πμ. Ο ύπνος αποτέλεσε πολυτέλεια σε αυτό το ταξίδι, όχι μόνο επειδή είχαμε πρωινό ξύπνημα, αλλά και επειδή κοιμόμασταν στο πάτωμα σε sleeping bag. Τα παράπονα στο θέμα του ύπνου ήταν έντονα και είναι απολύτως λογικό, καθώς η ποιότητα ύπνου παίζει μεγάλο ρόλο πριν τους αγώνες. Άλλοι δεν μπορούσαν να κοιμηθούν, άλλοι είχαν θέματα με τη μέση τους και άλλοι με το ροχαλητό κάποιου (ονόματα δεν λέμε). Για μένα δεν αποτέλεσε πρόβλημα, δεν στερήθηκα ύπνο και δεν ένιωσα κουρασμένος. Το δεύτερο γκρουπ έφτασε ενώ ήδη κοιμόμασταν και μπήκε αρκετά αθόρυβα. Άνοιξα τα μάτια και είδα το Στάθη να μπαίνει πρώτος, ο οποίος άφησε κάτω την τσάντα του, έβγαλε την κάμερα και μας έβγαζε φωτογραφίες να κοιμόμαστε- ΜΕ φλας. Έγινε φασαρία μέχρι να τακτοποιηθούν όλοι και τα λοιπά μέχρι που μας φώναξε ο Στάθης και επικράτησε ησυχία.
Α-Δ: Εμμανουέλα Κάρδαρη, Γιάννης Χαλκιαδάκης, Ιάκωβος Χασάπης, Μιχαήλ Σουσούνης.
1η ΗΜΕΡΑ ΑΓΩΝΩΝ
Το πρωί φτάσαμε στο Εθνικό Κολυμβητήριο της Ουαλίας στις 8πμ και όλες οι ομάδες συγκεντρωθήκαμε στο λόμπι. Όταν είδα την πισίνα εντυπωσιάστηκα. Οι εγκαταστάσεις ήταν απίστευτες, ήταν άλλωστε από ότι μου είπε ένα παιδί από κάποιο πανεπιστήμιο της Βρετανίας η μεγαλύτερη πισίνα της Ουαλίας, και το κολυμβητήριο τεράστιο. Μας δώσανε τα προγράμματα των αγώνων, μας έδωσαν τα σκουφάκια της διοργάνωσης, μας έδωσαν τα καινούργια προγράμματα των αγώνων (είχανε γίνει κάποια λάθη στις σειρές μας και τα διόρθωσαν) και πήγαμε προς τις εξέδρες. Αλλάξαμε στα αποδυτήρια και κάναμε ζέσταμα, το οποίο όμως περιλάμβανε μόνο κολύμπι και δεν κάναμε ζέσταμα ούτε με ανδρείκελα ούτε με σκοινιά.
Α-Δ: Ιάκωβος Χασάπης, Γιώργος Γάγκος.
Πρώτο αγώνισμα της ημέρας ήταν η ρίψη σκοινιού 4χ10μ και είχαμε δυο ομάδες στην πρώτη σειρά. Βγήκαμε πρώτοι στη σειρά μας και περιμέναμε τις επόμενες σειρές να δούμε τους χρόνους τους. Ο χρόνος μας ήταν 3ος καλύτερος, ήταν η πρώτη διάκριση που πήραμε στο πρώτο μόλις αγώνισμα και δυστυχώς και η μοναδική. Οι αγώνες ήταν κουραστικοί, είχαμε πολλά αγωνίσματα (όχι τόσο εγώ όσο άλλοι) και ήμασταν στο κολυμβητήριο από τις 8 μέχρι τις 6. Ήταν μια πολύ ευχάριστη πρώτη μέρα, παρ’ όλη την κούραση, γνώρισα αρκετούς αθλητές από τα άλλα πανεπιστήμια, οι οποίοι μου φάνηκαν πολύ άνετοι και φιλικοί. Μετά τα αγωνίσματα ανυπομονούσα για το γεύμα που είχαμε κανονίσει (πριν τους αγώνες) και το οποίο περιμέναμε για 2-3 ώρες! Γυρίσαμε στην εκκλησία για να κοιμηθούμε να πέσουμε νωρίς στο πάτωμα μας.
2η ΗΜΕΡΑ ΑΓΩΝΩΝ
Εγώ με το Γιάννη είχαμε βάλει ξυπνητήρι νωρίτερα και πήγαμε το πρωί για τρέξιμο σε ένα κάστρο που βρισκόταν 5km από την εκκλησία. Το κάστρο ήταν κλειστό, αλλά η διαδρομή πανέμορφη, γεμάτη πράσινο και ωραία τοπία. Γυρίσαμε, πήραμε τις βαλίτσες βιαστικά, επειδή ξεχαστήκαμε και αργήσαμε να φύγουμε (είχε λειτουργία η εκκλησία εκείνο το πρωί). Φτάσαμε στο κολυμβητήριο στις 9πμ και μας οδήγησαν στα δωμάτια που περιμέναμε πριν αρχίσουν τα σενάρια. (Η δεύτερη μέρα περιλάμβανε σενάρια ξηράς, σενάρια πισίνας και δυο ομαδικά αγωνίσματα). Η μυστήρια διαδικασία προετοιμασίας των σεναρίων πήρε αρκετή ώρα. Στα δωμάτια έπρεπε να έχουμε κλειστά κινητά και ηλεκτρονικές συσκευές που μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως μέσο επικοινωνίας. Είχαμε χωριστεί σε 3 ομάδες, μια από τις οποίες είχε ως αρχηγό το Στάθη, που αντικαθιστούσε τον άρρωστο Χρήστο Κρίνο. Μας οδήγησαν τοίχο προς το παρκινγκ του κολυμβητηρίου μας έδωσαν ένα χαρτί με οδηγίες (που περιέγραφε την πλοκή) ένα κινητό και μας έδωσαν 30” να τα διαβάσουμε. Με το που λέει “πάμε” ξεκινούν οι φωνές και βλέπουμε ψηλά. Μια ξαπλωμένη γυναίκα στο έδαφος σπαράζει στον πόνο με ένα κόκκαλο να πετάγεται από το πόδι της και αίματα να τρέχουν στο πάτωμα, της είχε πέσει η τσάντα με τα ψώνια και μπροστά της υπήρχε ένα αυτοκίνητο. Το παρμπρίζ γεμάτο αίματα και μια κοπέλα στη θέση του οδηγού πανικοβλημένη. Ένα ακόμα άτομο με πατερίτσες στον χώρο του σκηνικού και οτιδήποτε άλλο δεν πρόσεξα πάνω στον πανικό. Είχαμε συνεννοηθεί για τις αρμοδιότητες του καθενός, όποτε δεν μου πήρε πολύ ώρα να τηλεφωνήσω στη γραμμή έκτακτου ανάγκης. Οι υπόλοιποι ανέλαβαν ο καθένας από ένα θύμα και ενώ περιέγραφα στο τηλέφωνο τα θύματα, την τοποθεσία και ότι άλλο μου ζήτησαν προσπαθούσα να επιβλέπω τους άλλους, αν και η πίεση ήταν ασφυκτική αν και το σενάριο ήταν εικονικό. Τα αίματα, η σκηνοθεσία και τα ουρλιαχτά αρκούσαν για να μας αγχώσουν, πράγμα που σίγουρα μας στέρησε βαθμούς. Παρόλο που δεν βγήκαμε απόλυτα ευχαριστημένοι, πιστεύω αντιδράσαμε αρκετά σωστά και καταφέραμε να κάνουμε αρκετές σωστές κινήσεις. Η έλλειψη εμπειρίας, όμως, ήταν ξεκάθαρη και νιώθω ήδη πολύ πιο έτοιμος συμμετέχοντας σε ένα τόσο οργανωμένο SERC.
Απευθείας μετά ακολούθησε το σενάριο την πισίνα. Αυτό σίγουρα μας έπιασε απροετοίμαστους κυρίως λόγο της έλλειψης εξοπλισμού. Μπαίνοντας στην πισίνα ακούγαμε φωνές από πολλά διαφορετικά άτομα που ενώνονταν σε μια και προκαλούσαν ένα χάος. Πολλά άτομα έξω από το νερό και ακόμα περισσότερα μέσα. Εντόπισα επιτόπου μια γυναίκα να παθαίνει επιληψία πάνω σε μια βάρκα και αφού είδα ότι δεν υπήρχε ίχνος εξοπλισμού έξω από την πισίνα βούτηξα επιτόπου στο νερό. Ο λόγος που αγνόησα τα έξω άτομα ήταν ότι υπήρχαν άλλοι υπεύθυνοι για αυτά και δεν μπορούσα να σπαταλήσω καθόλου από τον πολύτιμο χρόνο μας. Έδωσα μια μπάλα σε έναν κουρασμένο (θύμα πρώτης προτεραιότητας) και του είπα μα κρατηθεί και να χτυπήσει τα πόδια του προς τη στεριά. Καμιά 30αρια μέτρα πιο βαθιά υπήρχαν 4 θύματα. Τα δυο κρατούσαν μια σανίδα και τα αλλά δυο ήταν ξεκάθαρα υπόθεση διπλού πνιγμού. Στη διαδρομή πήρα ένα κουπί που είχα ήδη προσέξει για να το χρησιμοποιήσω ως εξοπλισμό διάσωσης. Κολυμπώντας προς τα εκεί ένιωσα έναν συναθλητή να με πλησιάζει και φώναξα «πήγαινε στη σανίδα, αναλαμβάνω το διπλό». Επίσης ο Γιάννης, ως αρχηγός της ομάδας, μου φώναξε «πιάσε τον έναν από τις μασχάλες και σπρώξε με τα πόδια τον άλλο». Αυτός ήταν ο τρόπος που είχαμε διδαχτεί για να χωρίζουμε τις περιπτώσεις αυτές, που δεν φάνηκε να λειτουργούσε. Τα θύματα ενώνονταν ξανά, όση απόσταση και να τους δημιουργούσα με το σπρώξιμο. Σε εκείνο το σημείο κατάλαβα ότι συμφώνα με τις οδηγίες που τους είχαν δοθεί δεν θα λειτουργούσε αυτή η τεχνική και δεν ήθελα να επιμείνω για να μην χάσουμε πόντους. Προσπαθήσαμε να τους δώσουμε και το κουπί αλλά δεν το δέχονταν. Το σενάριο έληξε και αυτοί οι δυο ηρέμησαν. Από ότι μου είπαν μόνο με τη σανίδα και τη βάρκα μπορούσαμε να τους σώσουμε. Σίγουρα ένιωσα ότι αποτύχαμε, πάλι όμως νιώθω πολύ πιο έτοιμος και περισσότερη αυτοπεποίθηση για το επόμενο.
Συναντηθήκαμε με τους άλλους και γελούσαμε με τα καμώματα μας. Αποκορύφωμα ήταν η ομάδα του Στάθη που δεν πρόσεξε καθόλου 4 άτομα που πνίγονταν και φώναζαν Βοήθεια! Μετά τα υπόλοιπα αγωνίσματα ανταλλάξαμε σκουφάκια με πολλούς από τους συναθλητές των Βρετανικών πανεπιστημίων και ετοιμαστήκαμε για τις απονομές.
ΑΠΟΝΟΜΕΣ
Το Μετάλλιο μας. Πρώτο αγώνισμα της διοργάνωσης η ρίψη σκοινιού 4χ10. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα εναποθέσει τις ελπίδες μου στο συγκεκριμένο αγώνισμα. Δεν είχαμε αγωνιστεί ως 4αδα ποτέ (κυριολεκτικά), δεν είχαμε δοκιμάσει τα σκοινά τους και είχαμε προπονηθεί στα 12,5 μέτρα αντί για 10. Επίσης δεν είχαμε κάνει ζέσταμα και ήμασταν «ψαρωμένοι» λόγω του ότι ήταν το πρώτο αγώνισμα (τουλάχιστον εγώ, που συμμετείχα και πρώτη φορά σε αγώνες σε κολυμβητήριο). Ήμουν τελευταίος στη σειρά, δηλαδή με τραβούσαν 3ο και τραβούσα τον τελευταίο, ένιωθα λοιπόν, ένα παραπάνω βάρος. Όταν πετούσε το σκοινί ο προηγούμενος ήμουν 100% συγκεντρωμένος. Άρπαξα το σκοινί στον αέρα και έδωσα όσο περισσότερο μπορούσα με τα πόδια. Ακούμπησα τον τοίχο βγήκα έξω βιαστικά, κρατώντας τη μια άκρη στο χέρι. Άρχισα να μαζεύω απευθείας και όταν έφτανα στο πέταγμα συνειδητοποίησα ότι είχαν θαμπώσει τα γυαλικά (κακή επιλογή να τα φορέσω). Πέταξα το σκοινί στα τυφλά, το οποίο έφτασε πιο μακριά επειδή το μάζεψα με βάση τα 12,5μ, και με το «ναι» του επόμενου το τράβηξα. Με θαμπωμένα τα γυαλάκια και θολή σκέψη από την πίεση του πρώτου αγωνίσματος αυτό που πιστεύω ότι μας έσωσε ήταν η προπόνηση. Η προετοιμασία μπορεί να είχε ελλείψεις, το πέταγμα του σκοινιού, όμως, μου έβγαινε αυτόματα, χωρίς δεύτερη σκέψη. Σε αυτό σίγουρα βοήθησαν οι σαφείς οδηγίες του προπονητή κατά την εκμάθηση με έμφαση στα σημεία που σου σπαταλούν χρόνο. Μετά την επίδοση και κατακτώντας την 3η θέση δεν μπορούσα να μην σκέφτομαι ποσό καλύτερα θα πήγαινε αν υπολόγιζα τη διαφορά απόστασης (2,5μ) που ίσως ήταν και δυο χεριές λιγότερο μάζεμα. Η Τρίτη θέση, δεδομένου όλων των προβλημάτων, ήταν κατόρθωμα και είμαι πολύ ευχαριστημένος ακόμη και αν απείχαμε λίγο χρόνο από τους από πάνω.
Α-Δ: Ιάκωβος Χασάπης, Γιώργος Γάγκος, Φλουρής Χατζηγεωργίου, Γιάννης Χαλκιαδάκης.
ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ
Στον χώρο των απονομών είχαμε την περηφάνια να πανηγυρίσουμε τη μοναδική μας διάκριση και το λόγο του Στάθη που κέρδισε το Βρετανικό κοινό. Χωρίς να γνωρίζω το πως τους φανήκαμε ως ομάδα και αποστολή, πιστεύω ότι μας υποδέχτηκαν αρκετά θερμά και τους άρεσε που βρισκόμασταν στους αγώνες, όσο άρεσε και σε εμάς. Σίγουρα είχαμε γίνει θέμα συζήτησης ως το ξένο πανεπιστήμιο που συμμετείχε στους αγώνες και είναι λογικό. Μας προσκάλεσαν να πάμε και στους επόμενους, κάτι που σίγουρα θα επιδιώξει ο Στάθης, με περισσότερη εμπειρία αυτή τη φορά. Είμαι σίγουρος ότι οι επόμενοι αγώνες θα είναι πιο επιτυχείς και ελπίζω να συμμετέχω. Η εμπειρία του ταξιδιού είναι μοναδική και εύχομαι να κρατούσε περισσότερο. Οι συγκεκριμένοι αγώνες αποτελούν μια ακόμη ένδειξη ότι η φετινή χρόνια θα είναι γεμάτη νέες έμπειρες και θα με φέρει ένα βήμα πιο κοντά στους στόχους μου. Ευχαριστώ παρά πολύ τον Στάθη, προπονητή και αρχηγό της αποστολής μας!