Ψαροτουφεκο
Χειλού (Λαπίνα), Μελανούρι, Μουγγρί και Σάλπα – Τα παραμελημένα Ψάρια
Σίγουρα όλοι μας θέλουμε να συναντήσουμε μεγάλους ροφούς, σφυρίδες, συναγρίδες, σαργούς παππούδες, σκαθάρια, μαγιάτικα. Τι γίνεται όμως αν ο τόπος δεν προσφέρεται ή οι καταστάσεις είναι τέτοιες που δεν ευνοούν την αναζήτησή τους; Μήπως είναι η κατάλληλη στιγμή για να ασχοληθούμε και λίγο με κάποια άλλα θηράματα που τα έχουμε στο περιθώριο και τα παραμελούμε;
Χειλού-Λαπίνα-Πέρδικα
Ονομασίες που αναφέρονται σε παρεμφερή ψάρια που το κύριο χαρακτηριστικό τους είναι τα μεγάλα φουσκωτά τους χείλη από όπου και το όνομα χειλούδες. Τα συναντάμε τόσο σε βραχώδεις βυθούς όσο και σε φυκιάδες. Αυτό που αλλάζει είναι οι χρωματισμοί αφού τα ψάρια των βράχων έχουν πιο έντονα χρώματα ενώ των φυκιάδων σκούρα και σκοτεινά. Ο λόγος μάλλον είναι η παραλλαγή και η απόκρυψή τους στον ανάλογο βυθό που κινούνται. Κυκλοφορούν από λίγα εκατοστά βάθος μέχρι αρκετών δεκάδων.
Η προσέγγιση τους δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολη όταν δεν είναι κυνηγημένα και για αυτό είναι και από τα πρώτα θηράματα που θα καταφέρει να κτυπήσει ο νέος ψαροκυνηγός. Αθόρυβη σχετικά βουτιά και γρήγορα θα τα φέρουμε σε απόσταση βολής. Τώρα αν τα ψάρια είναι πολυψαρεμένα ή τρομαγμένα τότε θέλει πιο επιτηδειότητα. Ίσως χρειαστεί να ακολουθήσουμε κάποιο ψάρι για αρκετά μεγάλο διάστημα και όταν το δούμε να τρυπώνει ή να βρίσκεται σε βολικό σημείο τότε να επιχειρήσουμε βολή.
Στο καρτέρι είναι αρκετά ευάλωτα και θα παρουσιαστούν μπροστά μας από τα πρώτα δευτερόλεπτα. Στο χέρι μας είναι να τα αμελήσουμε και να προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε με άλλα επιθυμητά θηράματα. Αν οι προσπάθειές μας για κάτι καλύτερο δεν αποδώσουν τότε έχουμε τη δυνατότητα να ασχοληθούμε μαζί τους.
Όταν υπάρχουν τα λεγόμενα πρώτα και καθαρά ψάρια ή αναζητάμε αποκλειστικά είδη τότε οι χειλούδες δεν μας ενδιαφέρουν και δεν ασχολούμαστε μαζί τους. Όμως όταν ο βυθός δεν προσφέρει δυνατότητες και προκειμένου να βγούμε άψαροι τότε θα πάμε σε αναζήτηση και χειλούδων. Μαζί με τα υπάρχοντα ψάρια (αν υπάρχουν) θα μεγαλώσουν την ψαριά μας και θα βγούμε στην ακτή με μια πλούσια αρμαθιά.
Το κοντό όπλο για ψάρεμα σε βράχια ή σε τρύπα και το μεσαίο μέγεθος για καρτεράκια είναι τα πλέον κατάλληλα. Ο νέος μπορεί να χρησιμοποιήσει και πεντάενα για πιο εύκολη σκόπευση ενώ η λεπτή ταϊτινή είναι κάτι που θα τον οδηγήσει σε σωστότερη σκόπευση και θα τον βοηθήσει να πραγματοποιεί βολές ακριβείας. Δεν είναι τυχαίο που τα ψάρια αυτά θεωρούνται το πρώτο μας σχολείο.
Μελανούρια
Κοπαδιαστά ψάρια που άλλες φορές θα τα δούμε να μπαινοβγαίνουν κάτω από βράχια, πλακούρες και σχισμές και άλλες να κολυμπούν πάνω από αυτές. Το μέγεθός τους είναι τέτοιο που θα χρειαστεί να κάνουμε βολές καίριες προκειμένου να τα συγκρατήσουμε στην βέργα μας. Βλέπετε είναι νευρικά ψάρια και με το που τα περάσει η ταϊτινή προσπαθούν να σχιστούν για να διαφύγουν. Εδώ η πεντάενα με τα λεπτά και μακριά βελόνια θα κάνει τη διαφορά αφού από πάνω τους δύσκολα ξεψαρίζουν.
Οι αποχές είναι τα αγαπημένα τους σημεία αφού εκεί φαίνεται νιώθουν σιγουριά. Αν μάλιστα υπάρχουν κατρακύλα ή μεγάλοι βράχοι με πολλές εισόδους τότε οι επισκέψεις τους είναι πολύ πιο συχνές. Ξέρες και ξενέρια πάντα τα προσελκύουν ενώ η ύπαρξη ελαφριού ρέματος τα κάνει και βραχώνουν έτσι ώστε η προσέγγιση τους από τον ψαροκυνηγό να είναι ακόμη ευκολότερη. Καιροί θαλασσινοί, δηλαδή από τη θάλασσα προς την ακτή πάντα μαζεύουν περισσότερα μελανούρια από τους αντίστοιχους στεριανούς.
Αρκετά νόστιμα ψάρια που όμως μόνα τους δύσκολα να βγάλουν την μαγειριά. Τις περισσότερες φορές συμπληρώνουν την υπόλοιπη ψαριά μας.
Μουγγρί
Ψάρι ιδιόμορφο που θα πρέπει ο ψαροκυνηγός να επιζητήσει το ψάξιμό του για να καταφέρει να το δει και να το προσεγγίσει. Πολύ σπάνια θα το συναντήσει σε ένα ψάρεμα εκτός κι αν ασχολείται με το ψαχτήρι.
Τρυπωμένο και χωμένο μέσα στην τρύπα του δεν βγαίνει στο φως της ημέρας. Το πολύ προσεχτικό ψαχτήρι και μάλιστα το κοίταγμα στο βαθύ εσωτερικό της είναι αυτό που θα φανερώσει το κεφάλι του ή ένα από τα μάτια του.
Η βολή θα πρέπει να γίνει σημαδεύοντας τη μουσούδα του με πορεία προς τα πίσω αν έχουμε ταϊτινή ή στο κεφάλι ανάμεσα στα μάτια αν έχουμε πεντάενα. Σίγουρα η πεντάενα θα το βαστήξει πιο σταθερά από τη ταϊτινή όμως θα πρέπει να είναι καλά βιδωμένη αφού το μουγγοί όταν δει ότι δεν μπορεί να σκιστεί από τη βέργα αρχίζει να στριφογυρίζει το σώμα του τριγύρω από αυτήν.
Σάλπα
Όπου ρηχαδιά και ξενέρι εκεί θα συναντήσουμε και τη σάλπα. Κοπαδιαστή, προσπαθεί να «τρυγήσει» το χορταράκι πάνω από τους βράχους. Αν δεν έχει κυνηγηθεί- πράγμα σπάνιο- είναι εύκολο να την προσεγγίσουμε αφού με το που θα μας δει θα πάει να τρυπώσει στην πρώτη τρύπα στην πορεία της. Αν έχει κυνηγηθεί- όπως είναι και το συχνότερο- τότε δύσκολα να βραχώσει και το ευκολότερο είναι να ξεκινήσουμε τα ρηχά καρτεράκια.
Οι βολές μας πρέπει να γίνονται σε σίγουρα σημεία ώστε η βέργα να σημαδεύει κεφάλι ή ραχοκοκαλιά. Η κοιλιά είναι το ευαίσθητο σημείο αφού από εκεί σκίζεται εύκολα και ξεψαρίζει. Η πεντάενα ίσως αποτελεί μια λύση κι εδώ.
