αλλα Ψαρεματα

Παραδοσιακά Ψαρέματα: Πολυάγκιστρο με Τηγανητό Ψάρι

Ένας από τους πλέον παραδοσιακούς παράκτιους τρόπους ψαρέματος, είναι σίγουρα το πολυάγκιστρο. Τα πολλά αγκίστρια τριγύρω από το δόλωμα, από κάπου θα αγκιστρώσουν το ψάρι που θα έρθει να τσιμπήσει και στην προσπάθειά του να απαγκιστρωθεί θα πιαστεί ακόμη πιο καλά, με περισσότερα από αυτά.

Ψωμί για τον αφρό, ψαροδόλι, ψωμί, χταποδάκια και ζυμάρι για πάτο, τα πιο συνηθισμένα δολώματα. Βέβαια, αυτά χρησιμοποιεί η μεγάλη πλειοψηφία των ψαράδων… Γιατί υπάρχουν και κάποια άλλα, ή αν προτιμάτε κάποιες άλλες «μυστικές», εποχιακές συνταγές που καθιστούν το δόλωμα μοναδικό και ακαταμάχητο. Μια τέτοια συνταγή είναι και το τηγανισμένο ψάρι, την οποία θα δούμε στη συνέχεια.

Βρισκόμαστε σε μια εποχή όπου τα ψάρια εξακολουθούν να είναι ανόρεκτα και ο ψαράς πρέπει να επιστρατεύσει όλη την τέχνη και την ευρηματικότητά του, προκειμένου να τα τραβήξει κοντά στα αγκίστριά του. Ένα πονηρό τέχνασμα είναι να τηγανίσει το δόλωμά του, δίνοντάς του έτσι μια άλλη, ιδιαίτερη γεύση, πολύ αρεστή στα ψάρια. Κέφαλοι, μουρμούρες και μεγάλα λαβράκια γίνονται ευάλωτα στα αρώματα του συγκεκριμένου μεζέ και αφήνουν στην άκρη αναστολές και επιφυλάξεις, ορμώντας του με βουλιμία.

Γόπες, σαρδέλες και στην ανάγκη τσέρουλες και σαυρίδια, αφού καθαριστούν από τα λέπια και τα εντόσθια και αφαιρεθεί το κεφάλι τους, μπαίνουν σε καυτό λάδι, αφού πρώτα περαστούν από λίγο αλεύρι για να σχηματιστεί κρούστα, εξασφαλίζοντας συνοχή και ασφάλεια στη δόλωση. Το τηγανισμένο ψάρι, αφού κρυώσει, δολώνεται στο πολυάγκιστρό μας όπως ακριβώς ένα ωμό, ατηγάνηστο ψάρι.

Δολωμένο ψάρι σε πολυάγκιστρο

Τι να προσέξουμε

Το πολυάγκιστρό μας είναι χωρίς παράμαλλα, με τα αγκίστρια δεμένα όλα πάνω στην ίδια πετονιά.
Η πετονιά όπου είναι δεμένα τα αγκίστρια, δεν έχει πάχος μεγαλύτερο από 0,40 χιλιοστά.
Τα αγκίστριά μας είναι παπαγαλέ, όχι ιδιαίτερα μεγάλα (Νο 4-7) και με αρκετά λεπτό στέλεχος. Καλή λύση είναι και τα αγκίστρια σε «ίσια γραμμή» σε νούμερα 5-6-7, γιατί είναι πολύ λεπτά και διακριτικά, έχουν απίστευτα κοφτερή ακίδα, που καρφώνει με το παραμικρό (τα δάκτυλά μας το γνωρίζουν καλά κατά τη διαδικασία κατασκευής του πολυάγκιστρου ή της δόλωσης…), ενώ «ξεψαρίζουν» δύσκολα, σε αντίθεση με τους παπαγάλους. Τα μόνα ελαττώματά τους, ότι «ανοίγουν» σχετικά εύκολα (είναι πρόβλημα μόνο για πιάσιμο από το χείλος, αλλά τα ψάρια στο πολυάγκιστρο σπάνια συγκρατούνται από ένα μόνο αγκίστρι) και δεν κρατάνε για δεύτερο ψάρεμα (οι περισσότεροι από εμάς ελάχιστες φορές ψαρεύουμε δεύτερη φορά με το ίδιο πολυάγκιστρο).
Ένα μικρό περαστό μολυβάκι ίσως χρειαστεί, ειδικά αν το βάθος είναι αρκετά μεγάλο.
Μια οδοντογλυφίδα ή καλύτερα ένα καλαμάκι από σουβλάκια, θα βοηθήσει στην καλύτερη συγκράτηση του δολώματός μας. Το καλαμάκι τοποθετείται από την αρχή πάνω στο ψάρι και στη συνέχεια τυλίγουμε τα αγκίστρια τριγύρω από αυτό και το ψάρι. Ξεκινάμε καρφώνοντας το πρώτο αγκίστρι στο σημείο όπου έχουμε κόψει το κεφάλι, καταλήγοντας στην ουρά. Τελειώνουμε με μια-δυο τσακιστές θηλιές, πάνω στο μίσχο της ουράς.
Δολώνοντας το πολυάγκιστρό μας στο ψάρι. Στο τελείωμα κάνουμε μια τσακιστή στην ουρά.
Από τέλος χειμώνα μέχρι αρχές Ιουνίου, το τηγανισμένο δόλωμα δουλεύει καλύτερα από το φρέσκο. Μάλιστα, οι ώρες της μέρας είναι αποτελεσματικότερες από τη νύκτα και το μεσημέρι έχουμε συνήθως τα περισσότερα τσιμπήματα.
Αν αφήσετε το ψάρι με τα λέπια, δε θα έχει την ίδια απόδοση. Για αυτό, μην παραμελείτε να τα βγάζετε. Επίσης, το κεφάλι καλό είναι να αφαιρείται, ώστε τα αγκίστρια να πυκνώσουν, καθώς καλύπτουν μικρότερη επιφάνεια.
Η απόχη είναι το εργαλείο που βρίσκεται πάντα δίπλα μας, σε ετοιμότητα να αποχιάσει οποιοδήποτε αξιόλογο ψάρι τσιμπήσει στα αγκίστριά μας. Το μεγάλο μάτι, για να μην μπερδεύονται τα αγκίστρια πάνω της, και η μεγάλη στεφάνη, αποτελούν σίγουρα πλεονεκτήματα και απαραίτητες προδιαγραφές για την επιλογή της.