Jigging-Inchiku-Slow
Slow-Inchiku: Πεσκανδρίτσες και Σκορπίνες στα Βαθιά
Το Slow και το Inchiku είναι τεχνικές που απευθύνονται κυρίως σε εκλεκτά ψάρια, όπως τα φαγκριά, τα τσαούσια και οι συναγρίδες. Όμως αυτό δεν αποκλείει ότι μπορεί πιαστούν και άλλα ψάρια στα αγκίστριά μας, αφού τα έχουμε δει σχεδόν όλα στους πλάνους μας. Δύο από αυτά τα είδη που συναντάμε σε βαθιά κυρίως νερά, είναι οι σκορπίνες και οι πεσκανδρίτσες.
Και τα δύο αυτά είδη βρίσκονται ακίνητα στο βυθό, όπου περιμένουν και παραμονεύουν όποιο μικρόψαρο περάσει από κοντά τους. Η μορφολογία και ο χρωματισμός του σώματός τους είναι τέτοια, που τα κάνει να μην ξεχωρίζουν από το τριγύρω περιβάλλον τους, ενώ στην πεσκανδρίτσα παρατηρούμε και μια κεραία να προεξέχει στο άνω μέρος του κεφαλιού της, η οποία έχει σα σκοπό την προσέλκυση των μικρόψαρων κοντά της με τις κινήσεις της.
Όσο όμως νωχελικά και αργά κι αν μας φαίνονται, οι επιθέσεις τους είναι γρήγορες κι αστραπιαίες και το θήραμα που θα τολμήσει να πλησιάσει κοντά τους δύσκολα θα ξεφύγει. Ένα ρούφηγμα με τη βοήθεια του μεγάλου τους στόματος και αυτό είναι το τέλος.
Όμως η βίαια αυτή επίθεση τα οδηγεί πολλές φορές να αρπάζουν τον πλάνο μας που θα περάσει σε αρκετά κοντινή απόσταση από αυτά. Το σιλικονούχο χταποδάκι των assist, σε συνδυασμό με τον πολύχρωμο πλάνο, τα κάνει να νομίζουν το όλο σύστημα σα λαχταριστό μεζέ που προσπαθεί να διαφύγει. Έτσι αφήνουν την ενέδρα τους κι εξορμούν να το ρουφήξουν.
Τα πιασίματα τις περισσότερες φορές είναι σίγουρα και πολύ δύσκολα θα ξαγκιστρωθεί ένα τέτοιο ψάρι. Το απότομο βάρος που νοιώθουμε στην αρχή, και το χωρίς ιδιαίτερα κεφάλια, συνεχές λύγισμα του καλαμιού στη συνέχεια, είναι σημάδια ότι πρόκειται για ένα από τα δύο είδη. Ο ψαράς αρκεί να τυλίξει πετονιά στο μηχανισμό του, να φέρει το ψάρι δίπλα στο σκάφος, και αν είναι μεγάλο, να το ανεβάσει στα σίγουρα στην κουβέρτα με τη βοήθεια της απόχης.
Ο βραχώδης βυθός που συνορεύει με λάσπη και η αποχή ενός κατεβάσματος, είναι τόποι με τις μεγαλύτερες πιθανότητες να συναντήσουμε τα δύο αυτά είδη. Πολλές φορές μπορούμε να βρούμε τις πεσκανδρίτσες και σε εντελώς λασπώδη βυθό, ενώ τις σκορπίνες σε όλους τους βραχώδεις κι άγριους τόπους.
Το σιλικονούχο χταποδάκι φαίνεται ότι προσελκύει καλύτερα τα συγκεκριμένα ψάρια και γι’ αυτό είναι καλό να υπάρχει αν θέλουμε να τα δούμε στα αγκίστριά μας. Όσον αφορά τώρα στους χρωματισμούς του πλάνου μας, τα έντονα χρώματα πάντα τραβούν τα ψάρια πιο εύκολα, ακόμα και από απόσταση, ενώ σε βάθη μεγαλύτερα των 100 μέτρων ο φώσφορος μπορεί να κάνει τη διαφορά.
Οι κινήσεις του καλαμιού ή το τύλιγμα αν θέλετε του μηχανισμού μας προκειμένου να δώσουμε ζωντάνια στον πλάνο μας, εκτελούνται αρκετά αργά. Για να δελεάσουμε τα ψάρια αυτά, είναι πολλές φορές αρκετό και το μικρό σταμάτημα του πλάνου σε κοντινή απόσταση από το βυθό. Μην εκπλαγείτε αν πιάσετε πεσκανδρίτσες ή σκορπίνες σε αποστάσεις μεγαλύτερες των πέντε μέτρων από το βυθό, αφού όταν δουν τον πλάνο μας εξορμούν σε μεγάλες αποστάσεις από το σημείο όπου ενεδρεύουν.
Μπορεί να μην είναι πρώτης τάξης ψάρια, όταν μαγειρευτούν σωστά όμως είναι πεντανόστιμα. Η πεσκανδρίτσα κάνει μια από τις νοστιμότερες σούπες, ενώ η σκορπίνα -εκτός από βραστή- γίνεται θαυμάσια και ψητή. Όσοι δεν έχετε δοκιμάσει, αξίζει τον κόπο να επιχειρήσετε!